De tijd vliegt...
Goedemorgen!
Bij het wakker worden besefte ik vanmorgen dat het vandaag precies één maand geleden is dat ik die morgen, vrijdag 1 februari, heel vroeg vanuit Plasmolen naar Beuningen toog. Naar Lupinestraat 24 wel te verstaan. Een belangrijke spannende dag!
Samen met de bewoners en onze makelaars liep ik door het huis. Standen van gas, water en electra werden genoteerd. Even later was het hoog tijd om te verkassen naar Nijmegen.
Op naar de notaris!
En daar zaten we dan met z’n allen, om de ronde tafel. Het grote moment was daar, ik ging die ochtend een huis kopen, zomaar, in mijn eentje, met hulp van, dat wel!
Met mijn paspoort in de ene hand en de pen in de andere hand zat ik klaar om die krabbel te zetten. Het liep echter even anders, door een miscommunicatie miste er nog een belangrijk document in de paperassen. De notaris bood zijn excuses aan. Toen dat tot me doordrong moest ik er eigenlijk wel om grinniken, want waarom zou het eigenlijk in één keer goed gaan? Bij ons, Theo en mij ging altijd alles in het spreekwoordelijke ‘in drieën’.
Niets was van zelfsprekend
Denk alleen al aan de periode voordat wij groen licht kregen om in Siebengewald, op dat mooie plekje, kleinschalige horeca te realiseren. Denk aan de verbouwing waarbij we tegen heel veel verrassingen opliepen. Maar nooit lieten we de hoop varen, ‘én’ zeiden we ‘als het niet lukt is het ons niet gegund. Punt uit, amen. Niet achterom kijken’.
Het heeft ons/mij gehard en gewapend tegen teleurstellingen. Vooral na Theo’s overlijden kon ik hier ‘dankbaar’ gebruik van maken. Denk daarbij ook aan de laatste jaren Siebengewald. Vooral het laatste jaar.
Ons motto ‘het glas is altijd halfvol’ hielp mij ook positief in het leven te blijven staan. Uiteraard waren er dippen, soms groter dan ik wilde, maar dan legde ik me daar bij neer om er later weer sterker uit te komen.
Is het nou wel of niet van mij?
Maar goed, het was hartstikke gezellig bij de notaris, echter, in feite liep ik later zijn kantoor uit zonder een huis gekocht te hebben. Wel had ik een volmacht achtergelaten, zodat zij de koop zonder mij die ochtend alsnog geldig konden maken. Met de huissleutels op zak reed ik terug naar Beuningen.
Om klokslag 11 uur gaat de telefoon, de notaris: “Alles is geregeld, gefeliciteerd met uw nieuwe woning!”
11
En daar was ie weer, het getal 11, dat voor mij staat voor ‘nieuw leven’. Nou, het moest zo blijkbaar zijn, ik had het niet beter kunnen timen. Met een goed gevoel in mijn lijf ging ik, samen met lieve vrienden, verder met het verwijderen van de vloerbedekking beneden. Diezelfde middag werd de vloer geëgaliseerd.
Al die potjes, flesjes…
De dagen erna was ik druk met alles wat ik opgeslagen had in mijn vakantiehuisje in Plasmolen te verhuizen naar Beuningen. Dat was nog best veel, want de hele voorraad van mijn winkeltje en restaurantkeuken mocht november vorig jaar niet mee in de opslag.
In de eerste week kwam de KPN alles aansluiten, werd de PVC-vloer gelegd en reed uiteindelijk de grote verhuiswagen voor met al mijn vertrouwde spulletjes. ‘Ouwe meuk’ hoor ik Theo zeggen. Maar jongens wat was ik blij om alles weer terug te zien!
Door een opkomend griepje zat ik jammer genoeg niet lekker in mijn vel, doch het grote uitpakken kon beginnen! In twee dagen tijd is er met een groepje vrienden en familie veel werk verzet en na hun vertrek kon ik wonen in mijn nieuwe huis. Weer slapen in mijn eigen bed was voor mij het hoogtepunt.
Bijtanken
Daarna was de koek even op. Ik gunde het mezelf om even toe te geven aan een totale, zowel lichamelijk als geestelijk, lamlendigheid. Moe, moe, moe. Ik sliep vele uren. Ik had wat in te halen leek het wel.
Ontegenzeggelijk
Intussen is dit huis nu dus 4 weken van mij. Poeh!
Tijdens de bezichtiging voelde ik al direct dat dit mijn huis moest worden. Het was alsof het omarmde en ‘welkom thuis’ tegen me zei.
Dat gevoel is er nog steeds maar we moeten elkaar nog iets beter leren kennen, ik moet het me nog wel eigen maken. Soms voelt het namelijk alsof ik op visite ben, dan loop ik weer ‘verbaasd’ blij door het huis, en iedere keer is het weer een ontdekkingstocht, met telkens dat gevoel van ‘wauw-mooi-fijn dat ik hier mag wonen’. De vele kaarten en bloemen onderstrepen dat gevoel. Zoetjesaan leer ik mijn buren kennen. En weet je, ook de omgeving voelt goed.
Brocante in aantocht?
Vandaag is het dan 1 maart. Ik moet nog 8 verhuisdozen uitpakken, het schiet op. Dat ik teveel heb meegenomen werd me wel duidelijk toen de verhuizers alles afleverden. Bij het inrichten overvalt me soms dat nostalgische gevoel van ‘Toen was geluk heel gewoon’. Ach nieuwe meubels kopen kan altijd nog. Eerst maar eens settelen.
Wie schrijft die…
Mijn laptop heeft intussen een prominente plek gekregen in de woonkamer. Elke dag zit ik hier te schrijven. Aan mijn moeders oorlogsverhalen. Aan mijn historische roman in wording. Om mijn koppie leeg te maken, mijn hersenspinsels ofwel blogs neer te pennen. Aan het uitwerken van de tekst voor mijn lezingen zoals die van afgelopen maandag voor de Vrouwen van Nu Boxmeer. Aan teksten voor mijn nieuwe website ‘Het Weckparadijs’. En ook aan teksten voor bijvoorbeeld RTV Dordrecht die mij deze week interviewden in verband met mijn zoektocht naar informatie en foto’s over/van mijn overgrootouders.
Jullie kennen de uitdrukking: ‘Wie schrijft die blijft’.
Dat is goed, ik blijf. Schrijven voelt goed. Het is gewoon goed zo, ik leef!
Lieve groet, Anneliese
