Verdikkeme, waarom is vragen toch zo moeilijk
Nog één keer vragen
Nog één keer voordat ik er woon
Denk ik
Hoop ik
Ik vind het maar niks
Vind het zelfs afschuwelijk
Anderen om hulp vragen
Omdat ik iets zelf niet kan
Althans, niet alleen
Ik weet het
Er staan direct mensen voor me klaar
Dat is een groot goed
Daar ben ik ze ook erkentelijk voor
Maar de telefoon pakken
Contactgegevens opzoeken
En dan echt bellen
Alleen het idee al
Daar doe ik dus drie dagen over
Maandagochtend
Ik bel
Ik breek
Verdikkeme
‘Een moment’ wurm ik eruit
‘Ben ik weer’ probeer ik een tel later
(met gebroken stem) vrolijk te zeggen
‘Wil en kan je mij helpen?’
‘Tuurlijk’ hoor ik aan de andere kant
Zo simpel kan het zijn
Tot nu toe gered
Voor nu gerustgesteld
Ik ga verder met inpakken
Laad mijn auto vol
Op naar Beuningen
Op naar mijn nieuwe huis
Tot nu toe leeg
Donderdag gevuld met verhuizers
Met mijn vertrouwde meubels
In de auto verzamel ik moed
Voor de volgende stap
Want ik ben er nog niet
Een paar telefoontjes verder
Diepe zucht
‘Was dat nou zo ingewikkeld?’
Zeggen ‘zij’ dan
Ja! Verdomd moeilijk zelfs…
Afhankelijk zijn van is niet fijn
Voel ik me machteloos bij
Ben een zelfstandig type
Wil niet hebben dat de buitenwereld zegt
‘Daar heb je haar weer’
Maar goed
Het gaat ineens een stuk beter
Glimlach breekt door
Voel me dankbaar
Yep, laat de verhuiswagen maar komen!
