Hamburg, een stad om nooit te vergeten!
Er even tussenuit…
Ik kijk naar rechts en zie Theo genieten. Samen zitten we in de trein, op weg naar Hamburg. In Goch, net over de Duitse grens, zijn we opgestapt en hopen vijf uur later aan te komen. Theo merkt dat ik naar hem zit te staren en geeft me een dikke vette knipoog. Na een hectische laatste maand van het jaar, is het ontspannen eindelijk begonnen.
We zien het landschap langzaam veranderen van grauw grijs naar fel wit. Een dik pak sneeuw maakt de wereld ineens magisch. Hoe verder we Duitsland inrijden, hoe weidser de sneeuwvlaktes worden. We zien reeën in de sneeuw rondspringen. “Dadelijk komt de trojka van Drs. P. nog tevoorschijn” zegt Theo, “achtervolgd door hongerige wolven”. Zachtjes zingen we lachend ‘De Dodenrit’, die vervolgens niet meer uit ons hoofd wil verdwijnen…
Een bijna dichtgevroren haven
Aangekomen in Hamburg zoeken we ons hotel op, om even later, dik ingepakt tegen de kou, de stad te gaan verkennen. Eerst de haven in de Altstadt. Hier drijven indrukwekkende ijsschotsen in de Elbe. De Speicherstadt met zijn grote pakhuizen fluistert ons verhalen toe over sinistere oude tijden. Via de vele bruggetjes lopen we weer terug. Die avond eindigen we met een fris hoofd, vol met mooie taferelen.
Oud & Nieuw
De volgende ochtend, Silvester - oudjaarsdag, lonkt Hamburg weer. We hebben geen plannen gemaakt, we zien wel waar de avond eindigt. Het is verdomd koud en ik stop mijn handen in de warme knuisten van Theo. Een gevoel van geborgenheid stroomt door me heen. Deze dag mag van mij héél lang duren.
‘s Middags lopen we een bar binnen waar een pianist de gasten amuseert. Gezellig. Een fles wijn erbij verhoogt de feestvreugde. Zoals op het einde van elk jaar praten we saampjes over wat we het nieuwe jaar willen gaan doen, zowel zakelijk als privé. Gaan we investeren in het restaurant, wat kweken we dit keer in de moestuin, waar gaan we naar toe op vakantie? En al wat er nog meer in ons opkomt.
De Reeperbahn
Het wordt tijd om op te stappen. Zonder het gepland te hebben, komen we uit op de Reeperbahn en duiken een restaurant binnen. We voelen ons er meteen welkom en besluiten hier tot middernacht te blijven.
Theo en ik hebben de avond van ons leven. ’s Nachts staan we met wildvreemden elkaar ‘Einen guten Rutsch ins neue Jahr!’ te wensen. Het saamhorigheidsgevoel is hartverwarmend. Zulke leuke mensen met zoveel interessante verhalen.
Het meeste plezier hebben we toch om de plek waar we staan, de Reeperbahn! Wat zal de familie wel niet zeggen! We geven elkaar een dikke kus en wensen ons samen een mooi jaar toe.
2011
Het nieuwe jaar 2011, dat sneeuwwit begon, kreeg echter een inktzwarte rand. Mijn stoere Theo werd ernstig ziek en na enkele maanden moest hij het leven loslaten. Ik verloor de allerliefste man op aarde.
Hamburg? Voor altijd diep in mijn hart gegrift!
