Het is afkicken geblazen
Marjanneke is op de wereld gezet.
Nu ze groot en wijs genoeg is mag ik haar eindelijk loslaten. Natuurlijk blijf ik haar wel begeleiden met haar reis de wijde wereld in. Dat doe ik bijvoorbeeld met lezingen, door te vertellen over haar avontuur en over het boek.
Maar aan haar verhaal kan ik niets meer veranderen. Dat is klaar. Althans, zo hoort het te zijn.
Ik mag namelijk weer nadenken over een nieuw boek. Een waar ik zelfs stiekem al wat research voor heb gedaan en de eerste woorden voor op papier heb gezet. Terwijl ik daar vrij in ben, voelt het toch alsof ik Marjanneke in de steek laat, alsof ik iets fout doe. Zo van, hoe kan ik daar nou mee bezig zijn terwijl Marjanneke hier gewoon voor me staat.
Maar ik zei het al, het boek is klaar, juist, ik zeg het nog maar eens hardop tegen mezelf: KLAAR!
Dat houdt dus in dat ik vanaf nu over van alles en nog wat mág schrijven. Dat ik daar tijd aan mág en kán besteden. Tijd mag vrijmaken voor een nieuw boek in plaats van me bezighouden met Marjanneke. Geloof me, die overgangsfase voelt alsof ik stiekem vreemdga. Ja, lach er maar om, het voelt alsof ik Marjanneke bedrieg.
Toch kan ik een gevoel van triomfantelijkheid echter ook niet onderdrukken. Van ‘Wauw, de klus is geklaard, ik mag verder’.
Terwijl ik om me heen kijk zie ik allemaal nog sporen van Marjanneke. De achtergelaten aantekeningen, mijn gekleurde schriftjes waarin alle personages rondom Marjanneke tot leven kwamen.
Hoog tijd dat ik ga ruimen, zowel in de schrijfkamer als in mijn hoofd. Om zo ruimte te creëren voor de verhalen van een andere dappere vrouw.
Daarbij gaan direct mijn gedachten terug naar een zomerse zondagmiddag, in een Brabants dorpje, zo’n anderhalf jaar geleden. Ik zat daar in de tuin op een feest van een vriend. Hij vierde het leven dat hij, na een zware operatie, weer terug had gekregen. Samen met vele vrienden genoot ik van dat bijzondere moment. Tussen een wolkbreuk en onweersbui door kwam ik in gesprek met zijn moeder. Genietend van de lekkere hapjes van de barbecue vertelde zij mij ondertussen in een notendop haar levensverhaal. De stroom van woorden overdonderde mij. Ik hing aan haar lippen en dacht ondertussen gelijk aan een nieuw boek. Haar verhaal wilde ik vastleggen.
Maar ik was nog zo druk met Marjanneke. Dit verhaal moest wachten, maar de pijn die ik in haar woorden proefde, heeft mij al die tijd niet verlaten.
Nu liggen er drie cassettebandjes voor me, met verhalen over haar emigratie in 1956 naar Australië. Ik kan bijna niet wachten om me hierin te verdiepen. En ik verheug me nu al op de gesprekken die hierna met haar op het programma staan. En zo snel mogelijk. Haar hoge leeftijd van 90 jaar speelt daarbij natuurlijk ook een grote rol.
Ja, ik geloof dat ik wel kan zeggen dat er een nieuw boek in wording is. Vanaf vandaag ga ik me verdiepen in en schrijven over een hard leven vol idealisme en realisme. En vooral een van doorgaan…
Hoor ik daar een tweede Marjanneke? Nou, een ding is zeker, ik vind haar net zo’n stoer mens!
