Blokkade

Zaterdag 10 maart 2018


Schrijf! 
Ik staar naar een leeg vel papier. Met de pen in de aanslag. De bedoeling is dat ik een eerste aanzet maak voor een blog, een levensverhaal zoals ik ze het liefst noem. Maar ik blokkeer.
Vanmorgen zat ik nog vol ideeën. Schrijven over de brutale spreeuw? Of over de kornoelje? Of over de grote stap naar een verzorgingshuis? 

Waarom?
Nee, die gaan het niet worden, helaas, ze moeten voorlopig de ijskast in. De reden is dat ik op dit moment daarvoor geen woorden kan vinden. Mijn hoofd is gevuld met alleen maar die ene prangende vraag: ‘Hoe is dit toch mogelijk?!’ En dat blijft zich herhalen, keer op keer. 

Afscheid
Naast dat lege vel papier ligt namelijk een rouwkaart. De dochter van onze vriend is ‘zomaar weggegleden uit het leven’. Afschuwelijk, een afscheid zonder woorden. ‘Even zitten, even uitrusten van een drukke dag, even de ogen sluiten’. Ogen die daarna niet meer open gingen. Niet te bevatten. Ik besluit mijn gevoelens, mijn onmacht, op dat lege vel papier te zetten. Even van me afschrijven, om mijn koppie leeg te maken. Zoals ik dat gewend was/ben… 

Alles gaat door
Ondanks dit rotbericht draait alles om me heen ‘gewoon’ door. Raar. Ik blijf hangen, er komt niets uit mijn handen. Ik roep mezelf tot de orde en maan mezelf tot actie. Wat zal ik als eerste gaan doen, wat is praktisch? Wat moet ik voor morgen allemaal regelen? Ik zie dat mijn auto erg vuil is, vol met pekel. Eerst maar naar de autowasserette om de winter er af te wassen. Dan benzine tanken, ik wil een volle tank want het is ver weg, 160 km, dik twee uur rijden.

Agenda
Ik besluit me daarna op iets anders te richten en pak mijn agenda op. Er staat me een drukke week te wachten. Tijd om een planning te maken, mijn to-do-list. Voor het diner van het grote gezelschap alvast boodschappenlijstjes maken. Maar mijn gedachten dwalen telkens af. Ik kijk weer naar de kaart en schiet vol. Verdikkeme. Ze was het zonnetje in huis, ze stond zo vol in het leven.

Blog
De blog? Ik voel boosheid in me opkomen. Schijt aan de blog, die schrijf ik wel een andere keer. Dan gaat ie wellicht over de spreeuw die op een verkeerde plek haar nest wil maken. Of misschien wel over de gele bloemknopjes van de kornoelje die de lente aankondigen. Of?

Weet je wat, jullie moeten het deze keer maar doen met mijn ‘schrijf het van me af’-verhaal. Mijn wirwar aan gedachten, over verdriet en verlies, over het nu.
Is het überhaupt wel een blog? Zeggen jullie het maar, want ik weet het even niet meer… 

Lieve groet, Anneliese.

Foto