‘Wat komt jou het beste uit?’
‘Wat zeg je?’ Ik verslik me en schiet gelijktijdig in de lach. Een lach die niet meer wil stoppen en over gaat in snikken. De tranen die over mijn wangen rollen, worden steeds zouter. Door de telefoon hoor ik René nogmaals die vraag stellen en ik probeer mijn lach te onderdrukken.
Mijn auto heeft een APK nodig, plus wisseling van de banden, plus een kleine beurt, plus een eventuele reparatie aangezien er drie lampjes op mijn dashboard sinds deze week continu branden. Dat laatste is mijn eigen schuld, denk ik. Had ik maar niet zo hard moeten roepen dat mijn auto, mijn steun en toeverlaat, het zo goed doet en mij overal naar toebrengt. Of het is zijn vorm van protest omdat ik nu niet meer zoveel met hem de straat opga… De garage gaat het voor mij uitzoeken.
Nadat ik de tranen heb weggeveegd, sla ik de agenda open. Een LEGE agenda wel te verstaan. ‘Sorry René, ik lach je niet uit hoor! Zeg jij het maar, wat komt JULLIE het beste uit. Ik ben op dit moment ERG flexibel.’
Ik zie hem bij wijze van spreken aan de andere kant van de telefoonlijn rood kleuren. ‘Oh ja, bij jou ligt natuurlijk ook alles stil…’
Na een gesprekje over het wel en wee van onze bedrijven en wat er allemaal gebeurt, nemen we alle vereiste aandachtspunten door en prikken een datum.
‘Ik zorg dat er een leenauto voor je klaarstaat.’
Normaal gesproken leg ik altijd, als zij mijn auto onder handen nemen, wat bezoekjes in de omgeving af.
‘Nou, daar zie ik deze keer maar van af. Bijna al mijn kennissen zitten in thuisquarantaine, die zitten niet op mij te wachten. Weet je, ik vind dit bezoek aan jouw garage al ontzettend spannend.’
Nog steeds vrolijk beëindig ik het gesprek, blij dat de afspraak staat. Maar direct daarna overmeestert mij een schuldgevoel en vergaat mij het lachen. En dat puur en alleen omdat ik mijn auto up-to-date wil houden en daarvoor de deur uit moet. Ik besef weer eens hoe enorm de wereld om me heen is veranderd. Die constatering doet me pijn.
Met een diepe zucht sla ik de agenda dicht en vraag me af of we ooit nog de oude onbevangen versie terug zullen zien…
