Stoppen met roken?

Zondag 10 december 2017

Stoppen met roken, hoe doe je dat?

Alsjeblief, dit is voor jou!
Daar sta ik dan, thuis, met de voordeur wagenwijd open. Ik krijg een grote bos bloemen in mijn armen gedrukt. “Voor mij?” stamel ik. “Van wie dan?”.
Daarvoor moet ik op zoek naar een kaartje, verstopt in het boeket. De afzender staat op dat bijgevoegd kaartje, wordt mij verzekerd. Inderdaad, dat klopt, maar als afzender ‘Sint & Piet’ wordt ik niet veel wijzer, alleen nieuwsgieriger.
De volgende dag plaats ik dit raadsel op Facebook, in de hoop dat iemand mij kan helpen met het vinden van de personen achter de Goedheiligman en zijn maat. Niet dus. Wel probeert iedereen me duidelijk te maken dat ik die bos bloemen blijkbaar écht verdiend heb. “Daarom sturen ze jou toch zo’n mooi boeket, toch???”

Ik ga bij mezelf te raden. Waar heb ik het aan/mee verdiend? Welke prestatie is een bloemetje waard?

‘Stoppen met roken’
Jaaaaaa, daar is wel iets, en daar ben ik stiekem best trots op. Maandag 11 december is het op de kop af precies 11 weken geleden dat ik mijn pakje sigaretten, met daarin nog 11 sigaretten, voorgoed opborg.
Van het ene op het andere moment ben ik gestopt. Ik was dit al een hele tijd van plan. Maar het dan ook echt doen is een totaal ander iets.
Ik was geen grote roker, alleen in de avonduren maakte ik mij daar schuldig aan. Maar of je nu de hele dag rookt of alleen in de avond, het is en blijft een verslaving!

Mijn eerste stoppoging
Vorig jaar, 25 september 2016, was mijn eerste stoppoging. Na een drukke dag op de streekmarkt in Boxmeer ging ik met een zere keel naar huis. Dat word voorlopig niet roken flitste het door mijn hoofd. Kort daarna dacht ik van hé, dit is nu wel een uitgelezen moment om er echt werk van te maken. Zo gezegd zo gedaan. Maar na een maand hield ik het weer voor gezien…

Het was op een zondag, super mooi weer, en vier familieleden gingen na een ontzettend gezellig weekend hier op de Hoeve weer naar huis. En toen bleef ik alleen achter, in mijn eentje, hartstikke stil om me heen. Het was alsof ik in een diep zwart gat viel. En ik miste vooral Molly, onze 14 jaar oude labrador, die ik een paar weken daarvoor had laten inslapen. Zij was mijn maatje die me troostte, mij aandacht gaf, er voor me was en waar ik voor moest zorgen. Wat voelde ik me toen eenzaam en vooral zielig!
‘Stik allemaal maar, ik pak een sigaret, en nog een en nog een’. Afijn, ik rookte weer en zelfs meer dan daarvoor. Eerste stoppoging ging als mislukt de boeken in!

Het magische getal 11
Maar dit jaar, heel toevallig op precies dezelfde datum, dus wederom op 25 september, doet mijn keel ook nu weer ontzettend zeer. En ook deze keer denk ik: “Als ik eens zou stoppen met roken?” Ik kijk in het pakje en zie dat er nog 11 sigaretten inzitten. Wie mij kent weet dat ik iets met getallen heb. Vooral met het getal 11, dat voor mij gelijk staat met ‘Nieuw leven’. Die 11 sigaretten zijn voor mij, vind ik, het sein dat het nu wèl gaat lukken. Ik besluit mijn mond dicht te houden, tegen niemand iets te zeggen, bang dat als het mislukt ik weer afga…

Nu 11 weken verder, op 11 december kan ik zeggen dat die 11 sigaretten nog steeds in datzelfde pakje zitten. Ik heb geen sigaret meer aangeraakt, ik taal er ook niet naar. Mijn lijf heeft ze niet meer nodig. In mijn hoofd zit die verslaving echter nog steeds, alhoewel die nu ook elke keer beetje voor beetje aan het minderen is. In dat koppie zit namelijk een bepaald systeem dat mij elke keer laat denken aan een sigaret, alsof ik elke keer een sigaret wil opsteken. Terwijl ik diep adem haal voel ik de longen vol lucht stromen, heerlijk. Mijn verstand zegt me dat ik daar niet meer aan begin. Mijn wil zegt ‘niet doen’. Daar hoef ik niet over na te denken, dat gaat gelukkig automatisch.

Het ontstaan van een andere verslaving?
Waar ik niet gelukkig van word is het zwembandje dat zich om mijn middel begint te settelen. Ik ben bang dat ie voorlopig niet weg wil.

Want dat is de andere kant van stoppen met roken: het snoepen en het graaien en snaaien. Ik heb er geen foto van, maar op mijn tv-tafel lag, in de beginfase van mijn stoppoging, heel wat lekkers uitgestald. Jullie zullen het dan ook niet vreemd vinden dat er sindsdien, teveel, kilo’tjes zijn blijven hangen.

De avond begin ik altijd heel netjes met een grote pot thee. Maar… daar omheen liggen: chocola, nootjes, walnoten (goed voor de hersenen), chips (wel de goeie hè, de groentechips haha) en koekjes (die van mij zogenaamd op moeten…) Als afsluiter van de avond voor het slapen gaan één goedgevuld glas port. Het schaaltje met fruit, mandarijnen en appels, blijven echter (heel raar hihi) onaangeroerd…

Afkicken
Nu ik gestopt ben met die ene grote verslaving (het ‘old fashioned way’ roken) probeer ik de volgende nieuwe zelf gecreëerde verslaving (van zoet èn hartig snoepen) de kop in te drukken. Ik weet het, het is in feite gewoon een kwestie van niks meer in huis halen. Ooit zal het me lukken om ook daar mee te stoppen, toch?!? Op dit moment is het vlees gewoon nog te zwak, zoek ik nog steeds compensaties voor het niet-roken en ben ik (te) snel overgehaald.

Conclusie: Verdiend!
Denk dat ik me op 1 januari a.s. maar ga aansluiten bij al die mensen die dan gaan lijnen. Mijn fysiotherapeut heeft op voorhand al een schema voor mij uitgedacht.  

Maar de grote vraag nu is nog steeds: van wie heb ik dat mooie boeket bloemen, die ik dus echt wel verdiend heb, gekregen???… Wie het weet mag het me zeggen!

Lieve groet, Anneliese

Foto