Hoe speciaal is dit?!
'Oh jee, dit emailadres moet ik zeker ook aanpassen.’
Ik hoor de twijfel in haar stem.
‘Waarom?’, vraag ik.
‘Omdat mijn mans naam erin staat, dat mag zeker niet meer. Hij is afgelopen januari overleden.’
‘Jawel hoor’, antwoord ik automatisch.
‘Hoe weet u dat?’
‘Mijn man is ook overleden, al langer geleden, ik heb ons emailadres nooit veranderd.’
‘Dus u bent ook weduwe,’ klinkt het zachtjes én verdrietig aan de andere kant van de lijn.
Zo begint ons gesprek over haar verlies en rouw, nog zo pijnlijk vers en haar zoektocht naar hoe ze hier mee om moet gaan. Wat bij mij, bij het voelen en proeven van de smart in haar woorden, vele herinneringen oproept.
Ze belt omdat haar afspraak voor komende week niet door kan gaan. En terwijl ik haar gegevens controleer, ontstaat er een heel intens gesprek tussen haar en mij.
Normaal ga ik altijd even in op iemands emotie om daarna terug te keren naar waarvoor men belt. Vervolgens rond ik dan met behulp van het script het gesprek af. Nu bemerk ik echter aan alles dat ze een luisterend oor nodig heeft, wat ik haar van harte gun. Het is rustig op de lijn, dus wijk ik af van het protocol.
Ze zit vol vragen aan mij, de ‘ervaringsdeskundige’ zoals ze me noemt. Over hoe te rouwen, hoe verder te gaan als je je grote liefde verliest. Hoe, hoe… Ik probeer al haar vragen te beantwoorden, waarbij ik regelmatig zeg dat ze vooral haar hart moet volgen, haar intuïtie. We hebben diverse overeenkomsten, zoals ons bouwjaar, de ziekteprocessen van onze mannen én de zoektocht naar iemand om mee te praten.
Die hulp vond ik bij het Toon Hermanshuis, zij krijgt dat bij Het Westerlicht, beiden inloophuizen voor mensen geraakt door kanker. Ook komt het geloof ter sprake als blijkt dat we alle twee als katholiek meisje zijn opgegroeid in Brabant.
De tegenstellingen zijn er ook, zoals de momenten dat onze mannen overleden, zij 65 jaar oud - ik 53, en het wel en niet hebben van kinderen.
‘Toeval bestaat niet, hè?’, zegt ze met een snik in haar stem. Woorden die ik zelf ook vaak aanhaal.
‘Nee, dit heeft zo moeten zijn’, beaam ik.
Terwijl ik de afspraak voor haar annuleer, bedankt ze me voor dit mooie gesprek.
‘U weet niet half hoeveel energie en kracht u mij heeft gegeven, ik hoop dat ik hier even mee verder kan.’
Dan hoor ik weer hoe ze haar tranen wegslikt.
‘Tuurlijk wel’, zeg ik ‘maar gun u zelf de rust om te rouwen, doe het op uw eigen manier en neem er de tijd voor. Het verlies is nog zo pril…’
Na het hartelijke afscheid zie ik dat het gesprek, op 24 seconden na, een heel uur duurde. Oeps, dat zal maandag wel wat ter sprake komen, flitst het door mijn hoofd. Voor nu even niet belangrijk.
Zulke gesprekken voelen voor mij aan als cadeautjes, voorzichtig 0verpakt in het mooiste papier… Dit is nu wat mijn werk zo mooi maakt, ongegeneerd liefdevol menselijk mógen zijn.
