Wat een week...
Vijgen – Achterflap – Conflict – Dordrecht
Het lijken vier willekeurige woorden maar afgelopen week bepaalden zij mijn doen en laten. En daarbij maakte ieder woord/onderwerp een emotie in mij los. Blijdschap, genieten, frustratie en nieuwsgierigheid. Waarom? Omdat, omdat, ach, lees maar…
Het Weckparadijs
De emotie Blijdschap hoort bij Vijgen. Deze week kreeg ik een order binnen voor mijn winkeltje Het Weckparadijs. Of ik 75 potten vijgenmosterd kan leveren! Voorlopig, om mee te beginnen. Het is voor een bedrijf dat komend jaar hun 50-jarig bestaan gaat vieren. Yes, in the pocket! Ik weet dat die mosterd erg lekker is (fruitig en pittig) en sta dan ook voor de volle 100 % achter mijn eigen vijgenbrouwsel. Ben dan ook super blij en trots dat dit gewaardeerd wordt met zo’n bestelling.
Schrappen is ook een kunst
Bij Achterflap denk ik gelijk aan Genieten. Voor de duidelijkheid: de achterflap is de achterkant van een boek waarop je kan lezen waar het verhaal over gaat, wie de auteur is en hoe het boek ontvangen wordt ofwel de quotes. Die teksten moeten kort en krachtig zijn en de lezer zó triggeren dat ie het meteen wil lezen. Het is dus een heel belangrijk onderdeel van het te schrijven boek. Afgelopen week volgde ik, samen met een grote groep, wel 70 andere schrijvers, een ‘Achterflap-Challenge’ verzorgd door mijn schrijfcoach Jolanda Pikkaart. Alles in het teken van mijn nieuwe boek ‘Marjanneke, een stoer wijf!’. Zeven dagen lang kregen we, via de computer, elke dag een nieuwe opdracht om die vervolgens dezelfde dag uit te werken met als eindresultaat de Achterflap van ons nieuwe (te schrijven) boek. Het was een pittige, leuke, interessante opdracht, met naast hard werken voor mij dus ook genieten. Want het is nog een hele kunst om met zo weinig mogelijk woorden je verhaal goed weer te geven. Met Jolanda’s hulp werd die klus geklaard! (http://www.jolandapikkaart.nl)
Wat is er gebeurd?
Het woord Conflict kan ik bijna niet meer horen of zien, de emotie frustratie is hier dan ook helemaal op zijn plaats. Nooit gedacht dat ik ooit zo zou snakken naar een conflict. Waarom? Omdat mijn schrijfcoach dat wil terugzien in het boek en ik stiekem ook wel. Ze is soms best een strenge tante. Puur om mij te helpen (zegt ze haha), tuurlijk, dat wel, maar toch … Tijdens het schrijven van de Achterflap kreeg ik tot driemaal toe (naast ook positieve input) te horen: ‘Waar is het conflict?’. Dat is best frustrerend. Maar wie me kent weet dat ik er juist weer strijdlustig van wordt. In gedachte hoorde ik me al antwoorden: ‘Nou, als jij een conflict wilt kan je die krijgen hoor’.
Maar oké, ze had een punt. Wil mijn boek een groter publiek bereiken moet er iets meer gebeuren. Diverse scenario’s met familieleden passeerden de revue, die vooral door mijn 91-jarige moeder werden getorpedeerd. ‘Zo iets zeg je niet over je familie’. Daar had ik best schik in. Er bleven nog diverse ideeën over, maar om die te staven moest ik wel naar Dordrecht, de stad waar mijn verhaal zich afspeelt.
De Wijze mannen in Dordt
Zo stond er deze week ook een dagje Dordrecht op het programma. Ik was heel nieuwsgierig of het conflict dat ik uiteindelijk had bedacht, zou passen in de tijdsfeer van mijn verhaal. Om dat te achterhalen had ik een interview geregeld met twee wijze mannen uit het Westen (Dordt). Met de, tijdens dat gesprek, opgedane kennis dook ik even later het Regionaal Archief Dordrecht in. Diverse aktes lagen voor mij klaar om bestudeerd te worden, op zoek naar die bevestiging.
Als afsluiter van die dag bezocht ik één van de huizen waar mijn familie heeft gewoond en gewerkt. Nieuwsgierig keek ik in het voormalige Burger Hôtel Wijnstraat 114 rond, op zoek naar de herkenbare punten uit de overleveringsverhalen. Zoals het originele trappenhuis, kamer 13, de lange gang... In mijn verbeelding zag ik het hele gezin bedrijvig langs me heen lopen. Terwijl ze de gasten bedienden, kookten, speelden, alles anno 1894. Ik kon ze bij wijze van spreken aanraken, dat voelde heel apart.
De laatste loodjes
Anno 2017 sta ik nu bij mijn fornuis, die vol staat met pannen, lekker na te genieten van de afgelopen week. Terwijl ik in de ene pan vol met pruttelende vijgen roer, draai ik het vuur onder de andere pan, waarin een lading potten gevuld met mijn vijgenmosterd staat te wecken, laag. En de komende week? Dan ga ik het conflict nogmaals bij zijn lurven aanpakken en verder uitwerken. Ook een bezoek aan het Dordrechts Museum, waar de tentoonstelling ‘Verstild Dordrecht, op de drempel van de 20e eeuw’ te zien is, staat op mijn lijstje. Doch eerst zal ik de potten vijgenmosterd, geweckt en bestickerd, met een big smile bij het bijna jarige bedrijf gaan afleveren.
En nu?
Pfff. Zit jullie week ook zo vol? Of hebben jullie meer tijd en ruimte voor bijvoorbeeld een goed boek nu de herfst is los gebarsten? Zetten jullie in deze tijd van het jaar alles op een lager pitje? Of juist het gas erop? Laat maar horen!
Fijne dag, lieve groet, Anneliese.
