De eerste storm-ervaring in mijn nieuwe huis
Terwijl ik achter de computer aan de keukentafel zit, raast de wind om het huis heen. Herstel, om mijn hálve huis heen, ik woon nu tenslotte in een twee-onder-een-kap. Kleine tuin voor, een grotere (voor nu nog) betegelde tuin achter. Er kan niks gebeuren. Dit behoort mij een gerust gevoel te geven. Hele zorgen die ineens halve zorgen zijn. Maar heel gek, dat is niet zo.
21 jaar wonen op het platteland, in een 100-jaar oude boerderij, op een open groot terrein, buiten het dorp, laten diepe indrukken achter. De stormen daar zal ik nooit vergeten, het veilig op Theo’s schoot kruipen, afwachtend tot die wind ging liggen. Van te voren buiten alles wel goed vast gezet hebbend. Na zo’n storm liepen we daarna angstig naar buiten, bang voor wat we aan zouden treffen. Vaak verbaasd over dat alles nog intact was, soms verdrietig als één van de oude bomen het niet had overleefd.
Heel kort nadat ik er alleen voor kwam te staan, ik denk zo’n vier weken later, werd ik meteen op de proef gesteld. Heftige onweersbuien met harde windstoten trokken over de boerderij en, als een soort kers op de taart, een middelzware aardbeving met als epicentrum Goch, 8 kilometer verderop in Duitsland. 4,5 op de schaal van Richter. Ik kon nu geen steun zoeken bij Theo maar doorstond alles. Het overlevingsmechanisme in mij was vanaf dat moment voor altijd ingesteld op ‘AAN’.
De boerderij, die na dit alles nog immer fier rechtop stond noemde ik dan ook liefkozend mijn ‘Grande Dame’. Mijn vertrouwen in haar was groot.
Maar goed, daar woon ik niet meer. Echter het woongevoel van aldaar zit nog steeds in mijn bloed. Met de harde windstoten beukend op dat ‘halve huis’ gaan mijn gedachten uit naar DAAR. Om de boerderij maak ik me niet druk, misschien dat een cosmetische ondersteuning later nodig is met een nieuwe dakpan. Alleen, hebben ze alles wat los staat naar binnen gehaald of op een windvrije plek gezet? En staan er geen ramen open? Gaat alles goed met de grote kas?
Je merkt het, het stormt in Beuningen, het stormt in Siebengewald, het stormt in mijn hoofd.
