Herinnert u zich deze nog, nog, nog...

Zondag 14 januari 2018


Liefde is…
Wie is er niet groot gebracht met deze radio jingle? In de jaren 80 en 90 gebruikt door Veronica, later door Radio 3FM. Het werd een begrip.
Wij gebruikten deze kreet niet alleen voor de muziek, ook voor als we het over iets hadden van héééél lang geleden. 
Het mooie van muziek is dat het voor verbinding zorgt, het geeft je lucht, het zorgt voor emoties, het stofje endorfine komt er bij vrij waardoor je je gelukkiger gaat voelen… Een leven zonder muziek zou voor mij erg saai zijn.

Bij de plaatjes van ‘Liefde is…’ wordt ook vaak gelinkt met muziek. Zoals deze: Liefde is… als een speciaal nummer op de radio je aan hem doet denken.

In de krant kom ik nog altijd deze plaatjes tegen. Voorheen maakten Theo en ik daar vaak grapjes over, we pestten elkaar er een beetje mee. Toen kwam er een periode dat ik ze niet kon zien en lezen, omdat ze me gewoon teveel pijn deden. En nu, weer zoveel jaar verder, bekijk ik ze met een glimlach. Bij het zien van de meeste tekeningen komen direct herinneringen boven drijven. Zo ook bij deze. 

Goud van Oud
Muziek was één van de kliks die we samen hadden. De radio stond bij ons dan ook altijd aan, in het begin voornamelijk op Radio 1 vanwege, uiteraard, de sportprogramma’s. Een zomer zonder ‘Ici Radio Tour de France’ was ondenkbaar. Tussendoor werd geweldige muziek gedraaid, samengesteld door Herman van der Velde. Gegarandeerd goede muziek. Wilden we andere muziek horen of gewoon méér, waren we de radio even beu, draaiden we een cassettebandje af (auto) of zetten we een lp op (thuis), voornamelijk met ‘Goud van Oud’. Zo ging dat toen nog. Nu hebben we cd’s en een overvloed aan radiozenders waarop allerlei genres muziek te vinden en te horen zijn.

Radiofans
NPO Radio5 is tegenwoordig de zender waarop mijn radio, een DAB+ wel te verstaan, altijd aanstaat. Deze zender zat eerst op MW, middengolf, maar die is uit de lucht, vandaar de digitale radio (waar trouwens een schitterend geluid uit komt). Nostalgie viert op deze zender hoogtij, de ene evergreen na de andere schalt uit de luidsprekers.

De laatste jaren samen wisselden Theo en ik Radio 1 dan ook altijd af met Radio 5, toen nog Radio Nostalgia. Als we binnen aan het werk waren, of buiten op de stoep want de radio sleepten we overal mee naar toe, voorbereidingen troffen voor de diners in ons restaurant, zongen we altijd graag uit volle borst mee. Bij het horen van de eerste klanken van een nummer was het sport om als eerste te roepen welke song het was, of de artiest. Een soort wedstrijdje, tegenwoordig hebben ze daarvoor Shazam. Ondertussen kwamen automatisch de herinneringen naar boven; ‘Weet je nog, toen deden we dit, toen waren we daar, toen reden we nog in die en die auto. Waar is trouwens dat cassettebandje gebleven? Hadden we daar geen lp van?’ Etcetera etcetera.

Wand’rin’ Star
Maar het samen zingen was toch wel het mooiste. Theo vond het leuk om, als er een lage noot in zat die extra overdreven laag te zingen. En ik, nou ja, ik met mijn bromstem, zeer zeker geen sopraan haha, deed dan gezellig mee. Dan ging het altijd van laag naar lager het laagst, wat Theo uiteraard won. Eén van de favoriete nummers om laag mee te zingen was die van Lee Marvin. ‘Wand’rin’ Star’. Als hij op de radio werd gedraaid ging de volumeknop dan ook voluit en zongen we het nummer saampjes uit volle borst mee, hoe lager hoe beter.

Schuifelen
Bij dat nummer hoort nog een andere herinnering, een soort van anekdote…

Ter inleiding daarvan de volgende ingrediënten: onze eerste vakantie samen, 1978, Oostenrijk, winter, Pertisau, Sporthotel am Achensee, leuke bar, leuke barman, elke avond live muziek èn een dansvloer.

Verder: Theo hield niet van dansen, had geen ritmegevoel, schuifelen vond hij op zijn tijd wel ‘te doen’, echter ook dit helaas alleen in zijn ‘juiste’ ritme. De liveband was top, goede muzikanten, een goede zanger. Zo herinner ik me nog dat ze ‘Hotel California’ speelden, terwijl wij dat zachtjes, zittend aan de bar, meezongen. Vele bekende nummers kwamen voorbij. Maar dan, we veerden op bij het horen van de eerste tonen: Wand’rin’ Star van Lee Marvin! Samen stonden we in no time op de dansvloer. Maar bij de eerste paar stappen ging het al weer mis. Theo maakte daar korte metten mee, zei dat ik mijn voeten op de zijne moest zetten en zo bewoog ik op zijn dansbewegingen mee en dat ging hartstikke goed. Intussen zongen wij natuurlijk met de meest donkere stem ‘I was born under a wandering star’. Jullie snappen dat ik dan ook altijd spontaan kippenvel krijg, als op de radio het nummer ‘Wandering Star’ wordt gedraaid, terug geslingerd naar die bewuste dansvloer…

Jullie ‘kippenvel’-favoriet?
Maar genoeg gekletst, welke muziek maakt jullie blij, verdrietig? André Hazes of juist Andrea Bocelli? Queen of Sexs Pistols? Of of… Laat maar horen!

Als jullie op de link klikken kunnen jullie kijken en luisteren naar Lee Marvin, het heeft een lange (indrukwekkende) intro. En vergeet niet de volumeknop voluit te zetten... Veel plezier!
https://www.bing.com/videos/search?q=lee+marvin&&view=detail&mid=586CF388EFDB5B0A2FAF586CF388EFDB5B0A2FAF&FORM=VRDGAR

Lieve groet, Anneliese.

FotoFotoFotoFotoFoto