Het was een spannende week
Het was een spannende week
Ik mis je - tv
Daar sta ik dan, samen met Hella van der Wijst, op onze steiger, hier in Siebengewald! Of het de gewoonste zaak van de wereld is. Wij, twee Brabantse meisjes, pratend over Theo. En dit alles naar aanleiding van een klein berichtje op Facebook, bijna één jaar geleden, op de pagina Ik mis je waar ik een reactie op had gegeven.
Acht weken geleden kreeg ik een mail van Ik mis je-tv. Of ze me telefonisch mochten interviewen. Tuurlijk. Meer dan een uur duurde dat gesprek. Praten over Theo, en over het leven met al zijn strubbelingen, is ‘mooi’, fijn. Iedereen die me kent weet dat ik hier niet over uitgepraat raak.
Het vervolg was een uitnodiging om deel te nemen aan het bewuste tv-programma van de EO. Oeps, dat is toch wat anders dan aan de telefoon praten omdat dat een beetje anoniem aanvoelt, nu werd het menens voor een camera. Maar ja, ik had A gezegd, dan is B het logische gevolg.
Het is zover
Vanmorgen werd ik met bibbers in mijn lijf wakker. Vandaag gaat het gebeuren flitste het door mijn hoofd. De familie had ik weken daarvoor een keer terloops verteld over de tv-opname, that’s it. Hen nu toch maar even een whatsapp sturen met de vraag of ze willen duimen voor droog weer.
Helemaal alleen?
De dag ervoor heb ik nog getracht de steiger schoon te maken, wat me enigszins lukte. Ook heb ik een grote bos zonnebloemen gescoord, Theo’s afscheidsbloemen. Enkele daarvan leg ik op de steiger, Theo’s urn krijgt ook een speciaal plekje. Of alles goed staat weet ik niet, dat merk ik dadelijk wel. Koffie en thee staan klaar, de poetslap heb ik nog snel her en der overheen gehaald. Pfff, volgens mij heb ik alles op mijn lijstje van ‘voorbereidingen’ kunnen afvinken.
En dan overvalt me ineens het gevoel van ‘er alleen voor staan’. Dat gebeurt me wel eens vaker maar dan duw ik het altijd zo snel mogelijk weg, doorgaan! Nu krijgt het vrij spel. De postbode die langs komt stelt me met een praatje en een grote glimlach gerust. Van de familie krijg ik op mijn telefoon een duimpje terug, en de opmerking dat tranen ook mogen. Grappig hoe zij mijn woorden weten om te zetten, ik heb het over het weer en zij over tranen.
In the picture
En dan sta je daar, ben jezelf het middelpunt van deze middag, gaat het over míjn verlies, over Theo. Dat gebeurt niet zo vaak. Door mijn boek kan ik daar soms zijdelings, gelukkig, over praten. De lezers sturen mij reacties via de mail, of ze bellen, of ze brengen een bezoekje aan huis. Dan gaat het uiteraard over het verlies van hun partner, hun verdriet, en over onze overeenkomsten. Herkenning en erkenning. Vaak speel ik dan de rol van therapeut, ik ben het tenslotte niet, maar zo voelt het wel. En dat is goed. Fijn dat ik ze op mijn manier kan helpen in hun moeilijke momenten, ik had en heb ze tenslotte ook. Die gesprekken doen ook mij goed, ik kan mijn herinneringen aan Theo met hen delen. Zo snijdt het mes aan twee kanten.
Spannend
De geluidsman speldt een piepklein microfoontje op mijn kraag en gespt de ontvanger aan mijn broek. Hella veegt een streepje oogschaduw weg bij mijn linkeroog, tja make-up, daar ben ik niet zo’n held in. De cameraman maakt een close-up van Theo’s mooie urn en bepaalt waar Hella en ik op de steiger moeten gaan staan. De regisseuse neemt nog een paar punten met Hella door, vertelt mij dat zij de regie heeft en dat ik gewoon mezelf moet blijven, rust in het koppie. En dat er als een auto of tractor voorbij komt die teveel herrie maakt, zij haar hand zal opsteken zodat we weten dat we even stoppen met ons gesprek. Iedereen is er klaar voor, goed voorbereid, we kunnen beginnen, Spannend!
Een libelle?
We zijn dus in totaal met z’n vijven, doch dat gevoel van ‘er alleen voor staan’ blijft nog even hangen. Even, totdat er een libelle aan komt vliegen, om ons heen gaat cirkelen. Heel sierlijk. Ik glimlach bij het zien van de Blauwe Glazenmaker. Geen vlinder maar een libelle dus, het voelt goed. Op dat moment daalt er een rust over mij heen. Hella ziet dat en vraagt mij of dit ook een van die ‘seintjes’ is. Ja, dit is niet te missen. Vanaf dan blijft de libelle in de buurt, scherend over het water en de waterlelies. Voor mij is Theo hiermee duidelijk aanwezig en ben ik zeer zeker niet alleen. Ik blijf hem met mijn ogen volgen, hij gaat zelfs even op de schoen van Hella zitten. Alsof ie zijn goedkeuring geeft.
Die lieve Tom
Het interview begint en ik vergeet al snel de camera. De regisseuse zwaait een enkele keer zodat we weten dat we vanwege een storend geluid even moeten stoppen, of ze steekt haar duim op om te laten weten dat het goed gaat. Er worden dierbare herinneringen opgehaald. Bijvoorbeeld die van de laatste rit naar het crematorium, alleen wij tweetjes, samen met de chauffeur Tom, die ik in het boek ‘onze zoon’ noem. Heftig, mooi, oeps wat zeg ik nu, lachen, natte ogen, dierbaar: het komt allemaal voorbij.
En dan zijn we klaar. Twee uurtjes later kom ik stram van de steiger af. Dadelijk maar een hete douche pakken om de spieren, die door het lange stilstaan op één plek, verkrampt zijn, los te krijgen. Dan worden nog een paar laatste foto’s gemaakt en weg zijn ze, richting Hilversum. Voor hen was het een lange dag, eerst opnames in Boxmeer, daarna bij mij, daar gaan stiekem heel wat uurtjes inzitten.
Toeval bestaat niet
Bijkomend van deze indrukwekkende dag zie ik ’s avonds op Facebook een bericht over Ik mis je met foto’s voorbij komen. Het kwam uit Boxmeer, van de persoon waar ze ’s morgens gefilmd hadden. Kort daarna hoor ik een ‘ping’ op mijn telefoon, een Messenger-bericht. Na het lezen hiervan realiseer ik me weer hoe klein de wereld kan zijn en dat toeval niet bestaat.
Terwijl ik ’s middags op de steiger vertelde over Tom, hebben ze ’s morgens zijn collega geïnterviewd. Kort daarna hangen we al aan de telefoon om te praten over deze speciale dag. We vallen van de ene herkenning in de andere, we blijken vele raakvlakken te hebben. Natuurlijk wil ik weten hoe het met Tom gaat. Al gauw klinkt het aan beide kanten van de lijn: ‘Echt waar? En ken je die ook? Maasziekenhuis? Is ie al papa? Chirurg? Een eigen bedrijf? Heftig! Wat moeilijk! We raken niet uitgepraat, volgende week maken we ons gesprek met een grote pot thee, en een doos tissues, af. Ik kijk er naar uit.
Ik voel me rijk
Terwijl ik ’s avonds in bed terug denk aan deze enerverende dag voel ik me een rijk mens. Ik heb nieuwe lieve mensen leren kennen, de crew van Ik mis je: Hella, Marlien, Ivo en Emanuel. Ongemerkt hebben ze een plekje in mijn hart verovert. Mijn verhaal weer mogen vertellen, gewoon hier op de Hoeve, op Theo’s lievelingsplekje, de steiger, omringd door de koi karpers en de waterkipjes. Het is ook de plek waar ik ieder jaar, op Theo’s sterfdag, een beetje as van hem uitstrooi. Zo blijft hij verbonden met de natuur waar hij graag tot rust kwam.
Maar de echte hoofdrol was vandaag toch echt weggelegd voor de libelle!
