Herken je dat? Door één woord 30 jaar teruggeworpen in de tijd

Zondag 15 juli 2018


MAX-magazine
Het is woensdag, druilerig en somber weer. Na twee weken onafgebroken zon en hitte een verademing. De nieuwe MAX-magazine valt op de mat. Op de voorpagina de high-lights, zoals in ‘MIJN LEVEN’ een verhaal over topadvocaat Jan-Hein Kuijpers. Interessant! Ook een puzzelmarathon van wel vijf pagina’s. Snel blader ik door naar ‘Vraag het Myrna’. Ook nu sta ik weer verbaasd over hoe zij in simpele woorden zulk een wijs advies geeft op soms best wel moeilijke (vaak familiaire) vragen. Bij het doorbladeren kom ik uit bij de tv-gids en zie dat de ‘De Slimste Mens’ er weer aankomt. 

Foto mét flashback
Op de allerlaatste bladzijde staat ‘Ingelijst’, een verhaal achter een foto. Ditmaal een foto van Tom Okker met Johan Cruijff. Ik lees de tekst erbij en zie dan staan: “Johan nam me mee uit eten bij het wereldberoemde restaurant Los Caracoles.” 

September 1988, Barcelona, Restaurant Los Caracoles
Het is september 1988, Barcelona, broeierig warm. We zijn ’s middags met de trein vanuit Tarragona aangekomen in Barcelona, na een bezoek aan Theo’s peetouders, Ome Leo en Tante To.
Bij de receptie van het hotel vragen we waar we die avond authentiek Spaans kunnen eten. Enthousiast verwijzen ze ons naar een heel speciaal restaurant. Maar de vraag is of er nog plaats is voor ons tweetjes? Zij bellen meteen en hebben geluk, de reservering is een feit. 
Paar uur later wandelen we, na eerst over de Las Ramblas gekuierd te hebben want die moet je tenslotte gezien hebben, richting restaurant. We duiken een soort achterbuurt in. De straten zijn er smaller, de mensen staan voor hun huis op straat, druk pratend met de buren. Spaanser kan het bijna niet. We verstaan er alleen geen klap van. Met het adres in ons hand wandelen we verder.

Karakteristieke voorgevel
De geur van ronddraaiende kippen aan het spit komt ons tientallen meters voor het restaurant al tegemoet. We worden even in verwarring gebracht. Is het een kip-restaurant? Maar we zijn op de juiste plek, op de ronde hoekgevel staat met sierlijke smeedijzeren letters duidelijk te lezen ‘Caracoles’. Die naam zien we ook weer terug op de Spaanse keramieken tegeltjes naast de voordeur met daarboven het jaartal 1835 in het brons. We zien de deur openzwaaien. Koks lopen heen en weer, kippen gaan van het spit, nieuwe er weer aan, het zijn er veel, in de gauwigheid zien we zeker 30 stuks. Bij het naar binnen lopen komen we in een totaal andere wereld terecht.

Ruiken, horen en zien…
Nu ik alles herbeleef, ruik ik weer de geur van toen, die van de gegrilde kippen, de knoflookwalm, het pittige van de pepers, de gerookte geur van de vele hammen die aan het plafond hangen.
Ik hoor ook gelijk weer het sissen van het dichtschroeien van het vlees op de gril, het geroezemoes van de vele gasten om ons heen, het geluid van servies, klinkende glazen, het gekletter van bestek. En al die ingelijste foto’s waar de muren vol mee hangen. Ik zie ze weer voor me. Op de ene foto een nog grotere bekendheid dan de andere. De sfeer van dit historisch restaurant, die van 1835, waart nog rond, het is alsof we ver terug de tijd in zijn geslingerd. Alles ziet er zo authentiek uit. Theo en ik kijken elkaar blij aan, voor ons gevoel zijn we in het Walhalla terecht gekomen. De avond kan niet meer stuk. 

Wirwar van lokalen
We melden ons aan de desk waar een ober ons meeneemt, langs de keuken en drankuitgifte op, richting ons tafeltje. Het is er een drukte van belang, we volgen de goeie man en we passeren het ene vertrek na het andere, allen gevuld zijn met vele gasten, we komen ogen en oren tekort. In de laatste zaal mogen we eindelijk plaatsnemen. Het is moeilijk om een keuze uit het grote menu te maken. Uiteraard bestellen we de slakken, de caracoles, één van hun specialiteiten, vergezeld met een fles wijn van het Spaanse wijnhuis Torres. De avond kan voor ons niet lang genoeg duren. Zoveel indrukken, zoveel heerlijke smaken, zoveel verschillende talen om ons heen… 

Temperamentvol
Bij het afscheid krijgen we nog een gesigneerde menukaart van de eigenaar mee.
Niet veel later lopen we voldaan, hand in hand, terug naar het hotel. Onderweg passeren we twee vrouwen die elkaar schreeuwend met Spaans temperament de haren invliegen, letterlijk. Direct komen er mensen omheen te staan. Wij lopen snel door. In de hotelkamer horen we, door de openstaande ramen, enthousiast gitaarmuziek, afkomstig van Las Ramblas. Laatste nacht Spanje, morgen vliegen we terug naar Nederland. 

Sweet memories
Juli 2018, Siebengewald, 30 jaar later. Je ziet maar weer dat herinneringen blijven. Slechts een foto, een woord, en hopla er is weer een nieuw verhaal geboren…
Ga je binnenkort toevallig naar Barcelona? Dan kan ik Restaurant Los Caracoles zeker aanbevelen. En als je daar gegeten hebt, ben ik natuurlijk erg benieuwd naar jouw verhaal. Alvast een kijkje nemen in dat restaurant? Kijk dan op hun website: http://loscaracoles.es/ of hun facebookpagina: Loscaracoles 

Lieve groet, querido saludo,
Anneliese 

FotoFotoFotoFoto