Herinneringen aan mams bureautje, september jl.
Het huis raakt leeg. Het ene meubelstuk na het andere vindt een ander thuis. Raar om te zien hoe door het ontmantelen van een woning de ziel langzaam verdwijnt.
En daar zitten we dan, op de laatste vier stoelen die zo met ons meegaan. We kijken rond en weten ‘het is goed zo’.
‘En neem jij dan zo het bureautje mee?’ vraagt mijn oudste broer aan mijn zus. Ze knikt.
We kijken er allen naar. Ieder met zijn eigen herinneringen. Het ziet er nu iel uit, zo alleen. Enkel het glazen engeltje staat er nog bovenop. Alsof die over ons waakt.
Het is tijd om te vertrekken.
Ik loop naar mams bureautje. Met zijn vele laatjes. Ik heb er geen plaats voor anders was ie mee gegaan naar Beuningen. Nu blijft ie in Schaijk, twee straten verderop, op de oude vertrouwde grond. En dat is fijn.
Ik doe weer even de klep open en zie in gedachten alle foto’s die er tot vier weken geleden allemaal nog stonden. Toen er nog niks aan de hand was.
Die foto’s waren mijn moeder heel dierbaar. Zoveel herinneringen met zoveel verhalen. Want ja, dat was mam, van de verhalen.
Ooit is het bureautje voor haar gekocht om er aan te schrijven. Het kreeg een plek in de achterkamer. Met trots zat ze daar achter haar typemachine, een Brother. Vele typelinten, pakken papier en flesjes type-ex heeft ze daar versleten. Totdat mam niet meer de trap op kon en de achterkamer haar slaapkamer werd. Waarop het bureautje naar de woonkamer verhuisde. Echter zonder de typemachine. Schrijven deed ze vanaf toen alleen nog maar met de pen, zittend aan tafel of op de bank.
De familie om haar heen dunde uit en langzaamaan raakte het werkblad, daar waar eerst de typemachine stond, vol met foto’s. En tierlantijntjes. Niks daarvan mocht van mam weg, want alles had een herinnering.
Zoals het glazen engeltje, wat we samen op een kerstshow in Venlo kochten. Dat er nu nog heel alleen staat. Terwijl ik het wil pakken, tik ik het per ongeluk aan. Ik schrik en wil het nog snel grijpen, maar ik ben te laat. Het valt op de grond. In wel duizend glazen pareltjes.
Duizend glinsteringen die staan voor zéker duizend herinneringen aan mam en haar bureautje.
