Héérlijk die nazomer!
Cadeautje
We krijgen nog een paar zonnige warme dagen cadeau. En daar is eigenlijk niets raars aan. Zo herinner ik me onze periode in Wijchen, waar wij in de jaren 80 en 90 restaurants le Hibou en ’t Wichlant runden. Daar werd altijd in september recht voor onze restaurantdeuren de kermis opgebouwd. Een goede reden om met vakantie te gaan. En meestal hadden we dan schitterend weer.
Ze zijn er weer
Nu, 2018, loop ik bij mij, hier thuis in Siebengewald, de kas in om de vijgenboom te inspecteren, om te kijken hoe die het doet. Ik zie de eerste rijpe vijg. Yes!!! Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. Vijgen… ze komen eraan! Dat is zo genieten, heerlijk zijn ze, de geur alleen al!
Kleine plantjes worden groot…
Wat 20 jaar geleden begon als een heel klein plantje die wij, Theo en ik, behoedzaam in de toen nog lege kas plantten, is in die vele jaren uitgegroeid tot een fikse vijgenboom. Samen met de druiven en de grote laurier vullen zij de wanden van de grote kas.
Die eerste
Voorzichtig pluk ik de vijg en bewonder hem. Mooi groen, met van die lichte ribbels waaraan je kunt zien hoe rijp ie is, en een parmantig steeltje. En het mooiste van de vijg vind ik de onderkant, zijn kontje, vurig rood. Hoe roder hoe rijper. Ik krijg zin om er direct mijn tanden in te zetten maar beheers me. Nee, ik leg hem voor het keukenraam zodat ik er nog langer van kan genieten, meer voorpret voor ik hem verorber.
Kreta
Die vijg bezorgt me ook flashbacks. Mijn gedachten dwalen af naar Kreta, september 1986. Daar zag ik voor het eerst in mijn leven een boom vol met vijgen, langs de weg, gewoon voor de grijp. We konden het niet laten om er een paar op te eten.
Voelde alsof we een berg beklommen
Kreta… We zaten in een vakantiehuisje bovenop een heuvel. Elke dag begon met een wandeling naar beneden, dat viel nog mee. Maar terug naar ons huisje was het klauteren geblazen. Onze scheenbenen gingen er zeer van doen. ’s Avonds weer die heuvel op en neer lopen hadden we geen zin. Gelukkig stond er dicht bij het huisje een restaurant waar we vervolgens elke avond neerstreken, waar wij onze welverdiende centjes achterlieten.
Mama’s keuken
Moeder kookte voortreffelijk en zoonlief serveerde mama’s eten met een grote glimlach. Hij had een Nederlandse vriendin. Na een paar avonden vroeg het jonge stel ons mee uit, gezellig. Een uur later danste Theo samen met hen de sirtaki. Tja, met een glaasje wijn achter de kiezen kunnen we die allemaal dansen, toch?!
Om nooit te vergeten
Op de laatste avond vertelden wij de moeder dat we de volgende dag weer naar huis gingen. Haar reactie was hilarisch. Vaak haal ik die nog aan.
Zij gooide haar armen de lucht in, draaide met haar ogen, sloeg een kruis en riep daarbij dramatisch de legendarische woorden; “Catastrofe, catastrofe…”
En de net geplukte vijgen uit mijn kas? Nou, die SMAKEN en RUIKEN ‘CATASTROFAAL’ lekker!
Geniet van de mooie dagen.
Lieve groet,
Anneliese
