Het gaat goed!
Te laat
De klok geeft vijf over half tien aan als ik de fysio-fitnessruimte binnenloop. Te laat, maar ja, dat zijn ze van me gewend.
“Goedemorgen allemaal” roep ik, waarna vanuit alle hoeken een goedemorgen terug klinkt.
Ik loop naar Toni, mijn fysiotherapeut.
“Ha Anneliese, hoe gaat ie? Het weekend goed doorgekomen? Nog last van nek, schouder en bovenarm?”
“Het is niet te geloven, maar het gaat zoveel beter!”
“Wauw, dat hoor ik graag. Dat had je drie weken geleden niet kunnen geloven.”
“Ja, het lijkt wel of je gouden handjes hebt, haha.”
“Is het nu helemaal oké of…?”
PHPD
“Nee, maar zoals ik me nu voel kan ik de hele wereld weer aan. Je weet, bij mij is er altijd wel een pijntje, ofwel een PHPD.”
“Een wat?”
“PHPD bedoel je?”
“Ja, wat is dat?”
“PHPD betekent ‘Pijntje Hier Pijntje Daar’. Als je ouder wordt ontkom je daar niet, dat zie je wel aan jouw patiënten, toch?! Kijk, jij bent nog jong, jij komt pas net kijken.”
“Dat denk jij. Maar van dat ‘pijntje hier pijntje daar’ heb ik nog nooit gehoord.”
“Deze uitdrukking hebben wij bij mijn schoonfamilie ingevoerd. Als we bij elkaar op bezoek gingen en naar elkaars gezondheid vroegen had ieder wel een mankementje te melden. Niet iets groots, maar voor ieder wel een ongemak. Sindsdien zeggen we bij het begroeten en vragen naar ons wel en wee ‘Ach PHPD’ en weten we dat er wat hapert maar dat het niks ernstigs is.”
“Die moet ik onthouden, mooie uitdrukking. Maar om even op jou terug te komen. Deze week denk je geen extra behandeling nodig te hebben?”
“Ik wil het gewoon even aanzien.”
Oud wijf
“Oké, maar je kan me altijd bellen als het wel nodig blijkt te zijn hè!”
“Dank je, ik zal er aan denken. Maar nu ga ik aan de slag, ik zal jou eens laten zien hoe soepel dit oude wijf vandaag is.”
“Doe dat maar eens. Trouwens, die blog van jou met de titel ‘Mijn Haat-Liefde-verhouding met de fysiotherapeut’ heb ik uitgeprint. Die laat ik aan fybromyalgiepatiënten lezen vóórdat ik ze ga behandelen.”
“Is dat wel wijs? Je maakt ze dan hartstikke bang. Kan je dat niet beter daarna doen? Dan snappen ze tenminste waarom ze zo gemarteld worden.”
“Martelen?”
“Je snapt wel wat ik bedoel. Ik vind dat losmaken van het verharde bindweefsel geen pretje!”
“Maar nu gaat het dus beter? Gaat daar je volgende blog over?”
“Dat weet ik nog niet. Het weekend was zo beladen voor mij dat ik daar nog niet over nagedacht heb.”
Schrijf je daar ook een blog over?
Terwijl ik me even later uitsloof op fiets en loopband klinken Toni’s woorden na in mijn hoofd. Hij heeft wel een punt. Een blog gaat bij mij meestal over iets indrukwekkends, liefs, verrassend of vrolijks wat ik de afgelopen week heb meegemaakt. Maar schrijven over een pijntje dat er niet meer is doe ik niet omdat in mijn ogen saai is en daar niemand op zit te wachten. Het is echter wel zijn beroep, mensen helpen.
Hij heeft het wel geflikt dat ik mijn linkerarm weer kan gebruiken. Dat mijn nek niet meer zeer doet. En dat ik niet als een zombie in bed hoef te liggen, bang voor de pijn als ik me zou omdraaien.
Voor jullie
Dus Toni, deze blog is voor jou en alle andere fysiotherapeuten, omdat ik niet de enige ben die na afloop van een behandeling met een big smile kan zeggen ‘Het gaat goed met me’.
Lieve groet,
Anneliese.
