Verdi of Freddy Breck?

Dinsdag 18 december 2018

Opgeweckt 
Afgelopen zondag werd ik, net als heel Nederland, wakker in een wit wereldje. Voor die dag had ik op de valreep nog een kerstmarkt weten te regelen. Genietend van de mooie natuur om me heen tufte ik in mijn auto even later ‘opgeweckt’ naar het winkelcentrum van Malden. De wagen gevuld met vele soorten jam, chutney, mosterd, pesto en kerstpakketjes.

Nog best onwennig 
Eenmaal gewend aan het winters landschap om me heen zette ik de radio aan, op Omroep Gelderland.
“Aha, Daan Hartgers draait nu, lekker rustige muziek, veelal klassiek. Daarbij kan ik altijd zo heerlijk mijn gedachten de vrije loop laten” was het eerste waar ik aan dacht.

“Hoe voel je je?” Die vraag is mij de laatste weken vaak gesteld.
“Goed” is dan elke keer mijn antwoord. Zo voel ik me ook. Maar daarnaast voel ik me eigenlijk ook onzeker, onwennig, ontheemd. De omschakeling is dan ook erg groot. Ineens hoef ik niets meer te regelen voor ‘de zaak’. Geen zorgen maken om kip, duiven en buitenboel. Het aantal vierkante meters is drastisch geslonken. En mijn agenda is bij wijze van spreken ‘leeg’. Héél raar…

Op weg
Het is een klein stukkie naar Malden. Na het weerbericht met de nodige waarschuwingen over gladde wegen kondigt Daan een klassiek nummer van Verdi aan.
Dat is leuk, Verdi, ik settel me iets dieper in mijn autostoel. Benieuwd naar welk stuk zet ik de radio alvast iets harder. Het eerste wat in me opkomt is De Vier Jaargetijden. Of komt La Traviata?
Dan klinken daar, terwijl ik Mook in rij, de eerste voorzichtige tonen van “Và, pensiero” ofwel “Het Slavenkoor”.
Boem, die had ik niet verwacht. Uit het niets borrelen emoties op, een soort ‘wake-up-call’.

Het Vonkenlied 
In de laatste hectische maanden Siebengewald heb ik getracht de emotie ‘verdriet’, ‘het afscheid nemen’ van iets wat Theo en ik samen hebben opgebouwd, af te schermen. Daar probeer ik ook hier in Plasmolen rationeel mee om te gaan.
Totdat ik dus Verdi hoor. Spontaan lopen de tranen over mijn wangen, snijd het gevoel van het grote gemis van Theo als ware mijn lijf in tweeën.
Enkel door het horen van de eerste tonen van… ‘Het Vonkenlied’

40 jarig huwelijk 
Voor elk feest in de familie Vonk werd een lied gemaakt. Natuurlijk ook voor het Robijnenjubileum van Pa en Ma Vonk.
Ine, zus van Theo, toverde daarvoor het ‘Slavenkoor’ om tot het ‘Vonkenlied’. In die tijd kenden wij het vooral als ‘Überall auf der Welt’, gezongen door Freddy Breck. Hij had daarmee een grote hit.
Ik zie ons allen uit volle borst zingend daar weer staan: “Ja, Vonk is de naam, die blijft voor ons altijd bestaan.”

Voor de grap hadden vier zonen, waaronder Theo, op dat feest, met lipstick een letter op hun buik geschreven. Bij het woord ‘Ja’ tilden zij, naast elkaar staand, gelijktijdig hun overhemd op. Een V, een O, een N en een K maakten duidelijk hoe trots zij op hun ouders waren.

Lijflied 
De rit van Mook naar Malden bleek één ‘Va, pensiero’ lang te zijn, zo’n dikke 5 minuten.
Terwijl ik de auto bij het winkelcentrum parkeerde, veegde ik de laatste tranen weg. ‘Ja Vonk is de naam’ was en blijft ons lijflied. Dat werd me op dat moment weer eens duidelijk gemaakt.

Bij het googelen naar ‘Va, pensiero’ ofwel ‘Het Slavenkoor’ kwam ik diverse uitvoeringen tegen. Een die héél indrukwekkend is wil ik jullie niet onthouden: https://youtu.be/6982BsQS_6Q  

Die van Freddie Breck klinkt echter een stuk luchtiger: https://youtu.be/3Y0yL8ImSDk

En oh ja, het was genieten in Malden, leuke bezoekers, mooie plek, overdekt en warm, indrukwekkende gesprekken met onderwerpen zoals het wecken van, rouw, de toekomst in Beuningen…

En dan denk ik aan de eerste vier regels van Freddie Brecks tekst. De eerste twee in het Duits, de andere twee vertaald in het Nederlands…

Überall auf der Welt scheint die Sonne, und das Leben erwacht von ihren Strahlen. 
Overal zoeken mensen naar liefde en ze geloven en hopen voor zichzelf en voor de wereld.

Fijne dag, lieve groet, Anneliese

Foto