Terug in de tijd, met leuke overpeinzingen
Opening
In gedachten keer ik terug naar de laatste dagen voordat wij ons nieuwe 3e restaurant openden. 20 jaar geleden. Genaamd ‘De Bourgondische Hoeve’.
Op het laatste moment zaten wij nog zonder stoelen. We hadden ze al een dikke acht maanden daarvoor besteld maar dankzij een staking in de havens van Jakarta in Indonesië waren ze niet op tijd binnen. Het gooide onze bloeddruk omhoog. Pas twee uur voor de opening kregen we andere stoelen in bruikleen, pfff.
Even een hoopje grind wegwerken
Op die bewuste dag werd buiten nog hard gewerkt. Met een shovel verspreidde de buurman een berg grind op het pad en creëerde zo een mooie geëgaliseerde oprijlaan. Terwijl wij binnen druk in de weer waren met de laatste voorbereidingen, trok vriendin Charlotte met een hark het grind aan de kanten glad. Tjonge jonge, die voelde de volgende dag spieren waarvan ze niet wist dat ze die had, maar wat waren wij dankbaar met haar hulp…
Sabbatical Year
Kennis maken met verborgen spieren was voor ons niets nieuws meer, zelfs heel herkenbaar. Want ja, als je een boerderij koopt waarin je een restaurant wilt beginnen, moet er veel werk verzet worden. Werkzaamheden die we niet gewend waren. Zo waren we ineens aan het verbouwen, slopen, timmeren, schuren, verven, kitten, metselen, graven, etc. etc. in plaats van aan het koken en serveren. Dat was voor onze spieren, ons lijf, flink wennen.
Een jaar om nooit te vergeten, we hebben ervan genoten, we hebben alles vervloekt en wat waren we blij met het resultaat. Een droom werd werkelijkheid.
Waar blijft de tijd?
Onvoorstelbaar, het is alweer 21 jaar geleden dat wij hier neerstreken. Eerst verbleven we een maand in een caravan, totdat die uit logeren ging. Vervolgens woonden we bijna twee maanden in twee grote tenten van Jong Nederland. In de tussentijd maakten we ons nuttig met het omtoveren van de paardenstal tot een gastenverblijf. Toen we daar in konden gaan wonen kwam het ‘kramperen’ tot een einde. Eindelijk weer douchen. En slapen in een fatsoenlijk bed!
Vanaf dat moment ging het grote verbouwen van de boerderij van start. Met hulp van familie en vrienden realiseerden we beetje voor beetje onze ideaal. Stukje voor stukje kregen we meer beeld en inzicht van de ruimtes, zoals de keuken, toiletgroep, restaurant. Alles bloeide rondom ons op. Ook wij.
Mei 1998
Op het moment van de opening was de verbouwing nog niet helemaal op z’n end. Zo moesten we het oude voorhuis nog ontdoen van houtworm en voorzien van nieuwe balken. Wat waren we trots op het uiteindelijke resultaat. Ook de vijver, Theo’s droom, was bij de opening nog niet helemaal klaar, ondanks dat er intussen al 150 vrachtwagens zand waren weggereden. De witte zandvlakte werd met gras ingezaaid, bomen en struiken gepoot. Zoals de treurwilg en de moerascypres, twee iconen die nu bij de vijver niet meer zijn weg te denken…
Zondag 27 mei is het zover
Een ‘Open Dag’ eist veel voorbereidingen, hoe vul ik de dag, wat ga ik serveren, het schrijven van een nieuwsbrief, het plaatsen van berichtjes op Facebook. Afijn, de PR draait op volle toeren.
Overheerlijke bonbons, sappige smaakvolle aardbeien en kleurrijke schilderijen maken de dag samen met mijn Streekwinkeltje Het Weckparadijs en de Koffie- en Theeschenkerij compleet.
Maar voordat ik zondag 27 mei de voordeur om 12 uur openzet, ben ik nog druk in de keuken. Zo moet ik onder andere taarten bakken, pannen vol aspergesoep koken en parfaitijs bereiden.
En niet vergeten de cadeautjes inpakken die ik jullie zondag 27 mei bij het weggaan meegeef. Een cadeautje met iets van mij én iets van Theo. Want De Bourgondische Hoeve was van Theo én mij. En bij dit jubileum hoort ook Theo, in gedachten en op papier…
Tot zondag 27 mei???
Lieve groet, Anneliese.
