De aftrap van het Kerstseizoen

Zondag 19 november 2017

De aftrap van het Kerstseizoen

Proeverij
Het is zover, vandaag start mijn eerste Kerstmarkt! De aftrap noem ik een ‘thuiswedstrijd’, ik hoef maar een paar kilometer van huis, daar ik op de kerstshow van Agapanthus Workshops sta, aan de Grensweg 19, hier in Siebengewald. Sinds deze week ademt het atelier, huis en buitenplaats van Angela Goossens Kerst 2017 uit. In die sfeer mag ik samen met enkele andere creatievelingen mijn lekkernijen aan de vrouw/man brengen. Hiervoor heb ik deze week speciaal nog mijn assortiment uitgebreid met o.a. de Ananas-Ui-Kerrie-Chutney, lekker joh! Je kan hem vandaag komen proeven, van 11.00 uur tot 15.00 uur…

Ik laat Jan Doedel thuis!
Maandagochtend kreeg ik bezoek van Jan Doedel, niet letterlijk maar figuurlijk. Terwijl ik mijn benen over de rand van het bed zwaaide begon alles om me heen te draaien. Tjee, het leek wel of ik hartstikke dronken was. Gelukkig stond even later alles weer stil en recht. Verdikkeme, flitste het door me heen, hij is er weer, de doerak!

Over wie ik het heb? Ik zal hem even aan jullie voorstellen: Kristalletje, hij is woonachtig in mijn middenoor. De naam Jan Doedel vond ik wel passend want door hem voel ik me hartstikke beschonken, zonder een druppel alcohol gedronken te hebben, en een sul. Snappen jullie het al? Nee? Dan volgt hieronder een betere uitleg.  

Zo doof als een kwartel
Een paar maanden terug zaten mijn oren weer eens potdicht. Ik werd er, in mijn eentje, niet op geattendeerd. Ik merkte het aan de tv. Automatisch had ik bij de afstandsbediening er elke keer een tandje bovenop gezet. Geleidelijk aan werd ik steeds dover. Ineens dacht ik: ‘wauw, zie ik het goed? Staat het geluidniveau op 31? Da’s gek, is mijn tv soms kapot?’ Langzaam drong het tot me door dat ik gewoon weer doof was. Oren uitspuiten, shit, zat ik niet op te wachten. Ik denk dat ik al zo’n dikke 15 jaar op rij mijn oren laat uitspuiten. De laatste keer ging dat niet zo goed, bleef erna lang duizelig, was het evenwicht regelmatig kwijt en bleef mijn rechteroor nog een tijdje zeuren. Op nogmaals zo’n uitspuitmoment zat ik niet meer te wachten.

De Doe-Het-Zelver 
Ik had er schrik van. Goot om te beginnen eerst een flinke scheut olijfolie in mijn oren, zodat die alvast lekker konden soppen. Misschien komen die proppen dan vanzelf los als ik er de douchekop met een stevige warme straal op zet, dacht ik zo. Anneliese de doe-het-zelver! Jullie snappen het al, het hielp niet, ik had er al veel te lang mee doorgelopen. Toen ik de huisartsenpraktijk vroeg hoe dit opgelost kon worden (met vorig jaar in mijn gedachten) kreeg ik hiervoor de perfecte oplossing aangereikt: de oren laten uitzuigen. Daar had ik nog nooit van gehoord. Het oliën mocht ik stop zetten. Het enige wat me nog restte was het maken van een afspraak met een KNO-arts in het Maasziekenhuis in Boxmeer.

Draaien-draaien-draaien
Op dat zelfde moment kreeg ik ook last van duizelingen, niet normaal. De eerste keer vergeet ik nooit meer. Een vogel had de ramen van de grote pui van het restaurant voorzien van een paar flinke witte strepen. En dat net op de dag dat ik een grote partij had. Met emmertje sop, spons en zeem ging ik dat kunstwerk te lijf. Maar zodra ik de armen boven mijn hoofd tilde en het hoofd in mijn nek legde begon alles te draaien, niet normaal. Ik stond te tollen op mijn benen. Vanaf dat moment moest ik extra letten op wat ik deed. Niet te snel op staan, rustig met mijn hoofd van links naar rechts draaien, niet teveel omhoog kijken. Ik werd er onrustig van. Ik keek dan ook halsreikend uit naar mijn afspraak met de KNO-arts, want na het uitzuigen van mijn oren zou alles wel weer in rustig vaarwater komen, toch?

Humor
Het was een gezellige arts, met een goed gevoel voor humor, dat mag ik wel. Al snel bleek dat het uitzuigen een totaal andere beleving is dan het uitspuiten. Alleen al het feit dat er geen herrie was, rust in de behandelkamer, zalig. De flinke oorsmeerproppen werden stukje voor stukje uit mijn oren verwijderd. Nieuwsgierig keek ik elke keer opzij om te zien of er echt wel iets uit mijn oren meekwam, ik merkte er niets van. En ook geen nattigheid zoals bij het uitspuiten. Dan krijg je in de huisartsenpraktijk altijd een schaaltje tegen je nek aangeduwd om vocht en prop op te vangen. Daarbij denk ik aan een anekdote van 35 jaar geleden. De huisarts in Schaijk maakte bij Theo ooit de grap, na het uitspuiten van zijn oren: “Zo Theo, hier kan je nog een lekkere bouillabaise (vissoep) van maken”. Brrrr…. Wat de KNO-arts nu in gedachten had weet ik niet maar hij vroeg of ik de propjes mee naar huis wilde nemen. “Het is tenslotte van jou!”. Nou, nee, liet ik weten, zo erg was ik er ook weer niet aan gehecht! Terloops zei ik er wel achteraan dat de duizeligheid nu hopelijk ook was verdwenen.

BPPD 
Het bleek dat ik het een en het ander niet zomaar bij elkaar kon optellen. Even later zat ik dan ook in een andere behandelkamer ontspannen op de rand van bed. ‘Niet schrikken’ riep hij nog en kieperde mij plots om. Terwijl ik naar een bepaalde hoek, zoals hij vroeg, bleef kijken begon de wereld te tollen en te tollen, niet normaal. Daarbij werd ik ook nog eens flink misselijk. Voldaan keek de arts mij aan, ik bleek BPPD te hebben. Benigne Paradoxysmale Positie Duizeligheid. Moeilijke woorden, maar het houdt in dat er gehoorsteentjes ofwel oorkristallen zich in het middenoor bevinden waar ze niet horen te zijn. Nadat hij mij uitgelegd had wat ik moest doen om die kristallen uit die gangen weg te krijgen kon ik weer naar huis. Na twee weken, elke dag trouw mijn oefeningen gedaan te hebben, was Jan Doedel vertrokken.

Zondag 19 november
En nu heb ik mijn jams, chutneys, mosterds, kerstcadeautjes, kaarten etc. etc. mooi uitgestald staan. En nee, Jan Doedel is niet meegekomen. Na zes dagen gehoorzaam mijn oefeningen te hebben gedaan is ie, voorlopig, weer foetsie.

Bijna alle blaadjes zijn nu van de bomen af. Gisteren hopelijk voor de laatste keer het gras gemaaid. De houtkachel stook ik al enkele weken elke dag. En vandaag dan mijn eerste kerstmarkt. Sint Nicolaas is al met zijn boot aangekomen. We kunnen er niet onderuit, december de feestmaand staat voor de deur. Nog even en dan schalt er weer Kerstmuziek uit de geluidsboxen. Kerst… ik vraag me verwonderd af, waar is het jaar gebleven??? 

Fijne zondag!
Anneliese.

Foto