De huwelijksnacht
Voor wie nu een ‘rooie oortjes-verhaal’ verwacht, helaas pindakaas. Het is wel een leuk verhaal, dus blijf lezen. Misschien is de situatie zelfs wel herkenbaar!
Door alle herinneringen die naar boven kwamen naar aanleiding van onze trouwdag van 40 jaar geleden, gingen mijn gedachten automatisch ook terug naar de huwelijksnacht. Eén die anders verliep dan Theo in gedachten had…
De feestavond was ten einde, een grandioze dag was eraan vooraf gegaan. Een dag die bij mij thuis begon. Waar Theo mij, opgedoft, kwam ophalen. Samen met zijn broers Kees en Jan. Kees als chauffeur, van zijn eigen mooie oude bolide. En Jan als de cameraman, hij legde alles op 8 mm film vast, zo eentje zonder geluid.
Voordat de pastoor in Reek ons in het echt verbond, stonden we eerst tijdens de fotosessie bij Theo thuis te vernikkelen van de kou. Daarna mochten we allen aanschuiven voor een overheerlijk diner in Netje’s Hof te Schaijk. Het restaurant waar alles ooit eens begon. Verliefd, verloofd en uiteindelijk dan ook getrouwd. De receptie hierna werd druk bezocht met aansluitend een knalfeest. In de vele sketches werden we ‘en plein public’ even lekker te kakken gezet. We zongen mee met de door familie en vrienden in elkaar gezette liedjes. En na uren dansen op de muziek van een goede band, was het tegen 2 uur ’s nachts dan ook echt, echt afgelopen...
Mijn moeder stopte me nog, voor zij met pap naar huis ging, de sleutel van ons gloednieuwe huis in mijn handen. Omdat ik bang was dat anderen ons huis op z’n kop zouden zetten, had ik haar onze voordeursleutel toevertrouwd. We hadden nu eenmaal geen zin in een huis vol pingpongballetjes, of een trap vol bekertjes water, of een huis vol ballonnen gevuld met confetti! In huis zaten de andere sleutels weer verstopt in de oude pepermolen. Dus wie er toen naar op zoek is geweest: lekker puh!
Afijn, eenmaal thuis liepen we doodvermoeid gelijk door naar boven waar Theo nog een flinke klus wachtte: het losmaken van de vele vele friemelknoopjes op de rug van mijn bruidsjurk. Daarna liep hij weer naar beneden want hij had nog een verrassing in petto: champagne met toastjes kaviaar, voor boven in bed.
Na wat gerammel beneden, vroeg Theo onder aan de trap: ‘Anneliese, waar kan ik de blikopener vinden?’
Oeps, het hele huis was compleet, maar die was ik dus vergeten. ‘Ik probeer wel iets anders’, mompelde Theo. Vervolgens hoorde ik nadat het beneden even stil bleef een paar GVD’s. Met een bebloede hand stond hij even later naast het bed. ‘Euh, schat? Hebben we toevallig wel pleisters in huis?’ Hij had geprobeerd met een schroevendraaier het blikje kaviaar te openen… En zo wilde het dat de huwelijksnacht ineens heel anders dan gepland verliep. Het blikje kaviaar bleef dicht, zo ook de fles champagne. Uitgeteld doken we het bed in.
Natuurlijk kreeg Theo nog wel, voordat we als een blok in slaap vielen, een kusje op zijn zere, met pleister versierde, duim!
