Brieven aan mam
Het coronavirus
Ha mam,
De afgelopen dagen/weken denk ik heel vaak aan jou. Nu zit jij altijd al veel in mijn gedachten, maar op dit moment nóg meer dan anders. Jou missen is er dan ook niet minder op geworden. Vooral onze telefoontjes, onze gesprekken over jouw ergernissen, over het schrijven, over jouw leven, jouw voorouders, over van alles en nog wat.
Waarom dit meer is dan eerst is misschien geen verrassing nu de wereld in brand staat. Het corona-virus grijpt op een beangstigende manier om ons heen. En daarbij moet ik steeds aan jou denken. Want hoe zou jij daar mee om zijn gegaan? Jij, als zieke oudere, 92 jaar oud en nog steeds zelfstandig wonend in Brabant. De provincie die het zwaarst getroffen is. En dan ook nog in Schaijk, onderdeel van de gemeente Landerd (samen met Uden en Boekel, volgens de statistieken, de brandhaard van het coronavirus).
Elke dag kreeg jij de hoognodige zorg van Thuiszorg. Lieve dames die ook bij vele andere kwetsbare ouderen over de vloer kwamen. Het onzichtbare coronavirus dat overal rondwaart had via hen zo makkelijk mee kunnen liften. Een scenario dat niet ondenkbaar is. De vraag daarbij was dan ook niet óf jij besmet zou raken, maar eerder wannéér! En dan hoor ik je in mijn gedachten al zeggen ‘ach, ik gebruik zoveel medicijnen, ik krijg dat virus niet’. Nou mam, die hadden nu niks voor jou kunnen betekenen. Jij had dan duidelijk in de gevarenhoek gezeten.
Sinds vorige week zijn de instructies ‘hoe gaan we om met het coronavirus in Nederland’ enorm opgeschaald. Het is een pandemie. En jij mam, jij zou in de frontlinie staan van deze corona-oorlog. Om de redenen die ik net al noemde.
Het zou ons nu zelfs verboden worden om nog bij jou op bezoek te gaan! Iets wat wij uit alle macht wel zouden proberen te doen…
Maar het gegeven wat me nu het meeste aangrijpt, is dat wie nu besmet raakt door het virus, het ziekteproces alleen zal moeten aangaan en naar alle waarschijnlijkheid zonder familieleden om zich heen eraan zal overlijden.
En dan denk ik terug aan hoe wij vorig jaar afscheid van jou mochten nemen. De dagen dat je nog thuis was op jouw vertrouwde stek. Hoe wij jou met velen naar jouw laatste rustplaats, naast ons pap, hebben gedragen.
Dat alles wordt nu de nabestaanden ontnomen. Met maximaal slechts 30 personen, met allen op gepaste afstand. Mensen die steun bij elkaar willen zoeken maar elkaar niet aan mogen raken, geen knuffels.
Mam, wat ik nu ga zeggen, klinkt misschien raar en hard, maar ergens ben ik blij dat jou dit alles als zieke oudere bespaard is gebleven. En ons. Hoe graag ook ik jou nog steeds naast ons in ons leven had gehad….
Dag mam, doe je daarboven de groeten aan allen die we missen? Tot een volgend schrijven!
