Kerstmuziek, mooi, maar ook zo confronterend
Kerstmuziek, mooi, maar ook confronterend…
Het is 11 uur ‘s avonds. Moe maar voldaan stap ik mijn auto in, met achter mij het restant van de volle dozen lekkernijen die ik ’s ochtends had ingeladen. Vele potten jam, soep en de 1e prijswinnende mosterd zijn aangekocht door de bezoekers van de Kerst en Winterfair in de Grote Kerk in Dordrecht. Net zoals mijn beide boeken. Ik mag wel zeggen, het was een topdag.
Langzaam draai ik de auto via de Grotekerksplein de Lange Geldersekade op. De straatkeitjes schitteren verraderlijk in het licht van de autolampen. Het vriest dat het kraakt. Ik besef dat voorzichtigheid geboden is en focus me extra op alles om me heen. Het wordt een lange rit huiswaarts, maar dat geeft niet, het restje adrenaline houdt me wakker.
Ik zet de radio aan en hoor nog net het staartstukje van het 11 uur nieuws op Radio 1 waar ze melden dat de snelwegen goed begaanbaar zijn omdat daar goed met zout is gestrooid. Als ik wat later de stad achter me laat, haal ik dan ook opgelucht adem.
Ik luister naar de items van ‘Met het oog op morgen’, interessant, maar ik ben toe aan ontspanning. Op zoek naar muziek steek ik mijn vinger uit. Dan twijfel ik een moment. Wel? Niet? Ik zet mijn verstand op nul en klik op Sky Radio, dé Christmas Station deze maand. Uit de geluidsboxen klinkt kerstmuziek en zoals elke keer weer slik ik een brok weg. Raar natuurlijk, want ik vind kerstmuziek mooi, maar het doet me ook pijn. Waarom?
Omdat ik het associeer met Theo, aan de momenten samen met hem drukdoende met Kerst. Vele dierbare herinneringen ploppen dan in me op. Speciaal die van onze 1e kerst in Restaurant Le Hibou. We schrijven 1981, pas drie weken eigenaars van dit piepkleine restaurant en dan gelijk een mooi kerstmenu in elkaar flansen voor gasten die je nog niet kent. Maar we waren jong, konden de hele wereld aan, en geloofden in een goede afloop.
Het is Kerstavond en we zitten aan de bar, klaar met de voorbereidingen. Moe, voldaan en hongerig. Met voor ons een aangekleed bordje ‘Koude Schotel’, gemaakt door mijn ouders. Daarnaast een glaasje wijn, om te proosten op ONS grote avontuur. Op de achtergrond kerstmuziek, vanaf een cassettebandje. Een herinnering die voor altijd in mijn geheugen gegrift zit.
Bij ons draaide alles altijd om de gasten, hen verwennen met heerlijke eerlijke maaltijden. Theo in de keuken, ik in het restaurant. Alles deden we samen, 24 uur per dag, zeven dagen in de week, vier seizoenen lang, het hele jaar rond. Alleen had Kerst altijd een streepje voor, dan trokken we alle registers extra open.
Dat begon al in september. Omdat dan de kermis bij ons voor de deur stond, was dat een mooi moment om er even tussenuit te knijpen. Genietend van de omgeving, rust, lekker eten met een goed glas wijn, stelden we het komend Kerstmenu samen. Eenmaal weer thuis werkten we de schema’s verder uit en schreef ik de laatste nieuwsbrief van het jaar waarin we vol trots het nieuwe menu aankondigden.
In de weken voorafgaand aan de kerst dook Theo steeds vroeger de keuken in. De heerlijkste geuren stegen dan op uit pannen en ovens. Dan kon ik het niet laten om al enkele kerstcd’s op te zetten. Eerst onder protest, té vroeg, maar allengs hoorde kerstmuziek er gewoon bij.
Sinds Theo er niet meer is, voelt kerst anders, geamputeerd. Het liefst wil ik eigenlijk die hele ‘feestmaand’ overslaan. Maar dat gaat niet. Als ondernemer was ik al gewend om de knop om te zetten, bijvoorbeeld op momenten dat ik me niet lekker voelde. ‘The Show Must Go On’ was ons motto.
Zo ook deze maand waarbij ik deelnam aan diverse kerstfairs waarbij ik vrolijk met een kerstmuts op mijn hoofd rondliep.
Het is rustig op de snelweg, kerstmuziek van Sky Radio Christmas Station galmt door de auto. Meezingen lukt niet, een nare hoest die mij al weken hindert, belet dat. Bij het nummer ‘I’am dreaming of a White Christmas’ knipper ik driftig met mijn ogen om de opkomende tranen binnenboord te houden. Want ja, die pijn, het grote gemis, blijft. Als ik straks thuiskom is er niemand die aan mij vraagt hoe mijn dag was. ‘Heb je wat kunnen verkopen? Leuke mensen ontmoet? Lekker gebabbeld?’ En niemand waar tegen ik kan zeggen hoe mooi de dag was, hoe ontroerend ik de reacties van de mensen vond als bleek dat ze mijn boek al hadden en hoe geweldig ze het vonden, hoe beroerd ik me voelde maar het me toch was gelukt. Ook de volgende dag blijft het stil, dus gooi ik wat berichtjes de digitale wereld in, waarna ik weer bang ben dat ik te veel aandacht vraag. Zoals nu met dit verhaal.
Daar sta ik niet alleen in, en we redden het op onze manier allemaal. Er zijn voldoende lichtpuntjes om ons heen. Met mijn bromstem zing/neurie ik tot de kerst echt voorbij is mee met de kerstmuziek en omarm ik de lekkere kerstgeuren.
Enne… het is zo weer januari 😊
Ik wens jullie veel liefs,
Anneliese
