Rouwproces
Hallo Anneliese,
Vanmorgen bij de bieb in Cuijk jouw boek opgehaald... Wat kun jij mooi schrijven maar bovenal wat een herkenbaarheid in het rouwproces... Zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die het verlies van een partner zo ervaart... Rouwen, er staat geen tijd voor... Ik heb jouw boek in één ruk uitgelezen omdat ik me zo herkende in de vele dingen die je beschreef... Bedankt hiervoor.
Groetjes, Désirée.
Dit berichtje zit in mijn mailbox, naar aanleiding van mijn boek ‘Was er maar een recept voor rouwen’. Bij het lezen krijg ik spontaan een brok in mijn keel omdat ik tussen de regels door haar verdriet proef. Nadat ik met haar contact opneem, verdiept ons gesprek zich.
We eindigen met woorden die ons pakken, zoals ‘de liefde blijft’ en ‘ik rouw van jou’. Zulke gesprekken geven mij, ondanks de zwaarte, kracht om door te gaan.
Diezelfde avond kijk ik naar een politieserie. Van één van de hoofdfiguren zijn zowel zijn vrouw als dochter vermoord. Gedurende alle afleveringen is hij op jacht naar de moordenaar. Nu wil het dat hij die avond op de plaats delict een kop thee drinkt waarin een hallucinerend zit. Hij komt terecht in een waanwereld en ziet daarin zijn overleden dochter. Hij is de koning te rijk. Maar als hij weer bij zijn positieven is, is zij verdwenen en is hij heel verdrietig.
Deze episode eindigt met een shot dat hij voor zichzelf een kop thee zet. Hij settelt zich op de bank en terwijl hij voorzichtig kleine slokjes neemt, wacht hij op wat gaat komen …
Dat beeld, zo verwachtingsvol van, ik kreeg er een brok van in mijn keel. Ik vergeleek het direct met de momenten dat ik na een levensechte droom wakker werd. Dan kneep ik meteen mijn ogen weer keihard dicht, in de hoop snel terug te kunnen naar mijn droom, om dat gelukzalige gevoel terug te halen. Hetgeen mij, net zoals bij hem met die thee, niet lukte. Een pijn die voor velen herkenbaar is, toch?...
