'Geniet van het leven'

Zondag 25 februari 2018


​Nostalgie
Terwijl ik deze blog schrijf luister ik naar de top 200 van de jaren 60 op Radio NPO5, nostalgie ten top! De muziek past perfect bij mijn stemming. 

Afscheid
Vanmorgen, vrijdag 23 februari, reed ik met gemengde gevoelens van huis weg. Zo was ik in gedachten bij mijn tante Annie, 89 jaar oud, naar wie ik toe ging. Om afscheid van haar te nemen, in het crematorium van Rosmalen. Ik voelde me een beetje melancholiek, een beetje verdrietig, weer een stukje familie afgeven. Het voelde alsof ik een plekje op de familieladder omhoog schoof.

Maar daar ik wist dat ik vandaag vele neven en nichten zou treffen had ik ook dat gevoel van een reünie. In de ontvangsthal begon het met rondkijken wie er allemaal waren. Elkaar ‘gepast’ gedag zeggen.  

Vier het leven
Nadat we allen in de aula plaats hadden genomen, startte de viering. Dat woord vond ik vandaag helemaal kloppen. Tante Annie vierde het leven namelijk zelf ook. Tot een jaar terug was ze nog heel actief, stapte ze in haar auto op pad naar familie en vrienden, was ze van niemand afhankelijk. Ze wilde er voor hen zijn, vooral voor haar kinderen en kleinkinderen. Legde bezoekjes af bij familieleden die zelf niet meer goed ter been waren, zoals bij mijn moeder. Dit en nog veel meer werd zowel verwoord met mooie verhalen als getoond met foto’s van baby tot nu. 

Ome Harry
Haar man was de broer van mijn vader. Als die twee samen ergens zaten, of met hun broers en zussen erbij, was het altijd feest, allen stuk voor stuk boeffies. Op de foto’s kwam natuurlijk ome Harry, heel sterk lijkend op ons pap, vaak voorbij. Die foto’s bezorgden mij elke keer een kleine schok, een van herinnering, van feest, van verdriet, van het missen, van berusting.

Die foto’s toonden een rijkdom aan vrienden en familie. Iets wat niet in geld is uit te drukken. Van mij mocht die fotoparade doorgaan, en doorgaan, en doorgaan… 

Familieband
Later zaten we met z’n allen aan lange tafels voorzien van koffie, thee en belegde broodjes. Automatisch kropen de familieleden bij elkaar. Velen had ik lange tijd niet meer gezien. En terwijl we lekker bij kletsten, zag en hoorde ik de vele overeenkomsten met onze vaders, moeders, ooms en tantes. Dat gaf een extra gevoel van saamhorigheid. 

Proost
En nu ik hier thuis achter mijn laptop zit, luisterend naar o.a. Gerry & the Pacemakers met ‘You’ll never walk alone’, en deze blog typ, pak ik nogmaals het gedachteniskaartje van Tante Annie op en zie ik een stralend mens met een glas rode wijn in haar hand. Op dat moment moet ik denken aan een lied dat hier helemaal bij aansluit. Het is een oud nummer, het staat zéér zeker niet in de top 200 die ik nu beluister, en het heet ‘Geneet van ’t laeve’. Ja, het is een Limburgs lied, maar door iedereen te begrijpen. ‘Zo lang als je kan, maak spaß en plezier, je leeft toch maar eens, want straks als het te laat is, dan heb je er spijt van…’

Terwijl ik meedein op deze melancholieke deun kan ik nog maar een ding zeggen: “Vanavond proost ik op jou tante Annie, op het leven en op de mooie herinneringen.” 

En voor jullie: ‘Geniet van het leven’ van (ik weet het, het is een beetje oubollig, maar het past helemaal in dit plaatje) Sjef Diederen. https://www.youtube.com/watch?v=FXR5gg9owIw

Lieve groet,
Anneliese

Foto