Hoe zit het met jullie zelfdiscipline?
Net als jij en jij en jij ben ik een aantal corona-kilo’s rijker. Dat voel ik aan mijn broeken die ik de laatste tijd regelmatig op de ‘vreethaak’ zet… Dat was vorig jaar in april ook het geval. Ik besloot daarop vijf kilo af te vallen. De stok achter de deur toen was de boekpresentatie van ‘Marjanneke, stoer wijf’ afgelopen november. Ik paste mijn eetgedrag aan en verplichtte mij tot een dagelijkse wandeling. Zo rond vier uur in de middag, als ik mijn klusjes van de dag had afgevinkt. So far so good. Ik was dan ook trots als een pauw bij het bereiken van dat doel.
Welgeteld 2 maanden heb ik het streefgewicht volgehouden. ☹ Langzaam klampten de onsjes vet zich weer vast rondom middel, heupen en bovenbenen. De winterse stamppotjes waren té lekker. Plus, omdat de drive weg was, ging ik niet meer zo vaak wandelen. Een excuus had ik snel paraat, zoals te druk met lezingen geven, het gaat straks regenen, straks heb ik een interview, ik voel me niet zo lekker, et cetera et cetera… Ik denk dat jij er ook wel een paar aan toe kan voegen!
Omdat mijn kleding steeds strakker gaat zitten, haal ik de weegschaal tevoorschijn. Dat is schrikken, die 5 kilo’s zitten er gewoon weer aan verdikkeme. Hoog tijd dus om in te grijpen. Wandelen zal ik, en koolhydraten vermijden!
Als ik ‘s middags, zoals ik altijd gewend ben, de deur uitloop volg ik meestal dezelfde route. Eerst slinger ik mij door de woonwijk, steek dan over naar de vijvers en loop via de kerk weer terug naar huis. Een beetje saai, oké, maar stevig doorstappend is dat precies de afstand die mij past.
Sinds een paar dagen heb ik een start gemaakt met een ochtendwandeling. Vanuit bed hup in mijn sportkleding, wandelschoenen aan en vooruit met die banaan (letterlijk én figuurlijk). Nu moet ik het alleen wel volhouden! Je moet weten, zelfdiscipline is niet mijn sterkste kant.
Maar ik kan je dit zeggen, ’s morgens wandelen is een totaal andere beleving. De stilte, de geuren, de frisheid, de vogels. En tot mijn verrassing hoor ik nu ook het gekwaak van kikkers. Yes! Jongens, wat heb ik jullie gemist. 20 jaar lang werd ik op mijn vorig woonadres vanuit de grote vijver vereerd met het mooiste kwaakconcert van de hele wereld. En terwijl ik doorloop naar de volgende vijver hoor ik iets spartelen in het water. Nieuwsgierig loop ik naar de rand en kijk voorzichtig over het riet naar wat daar in het water gebeurt. Ook hier maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Ik zie een speelse witte koi-karper die langs de oever opzwemt en om de meter even naar boven komt, met staart en vinnen op het water klapt, en dan weer onderduikt. Gefascineerd volg ik zijn rondje tot ie tot rust gekomen naar het midden van de vijver zwemt. Gelijktijdig zie ik me in gedachten op de steiger bij onze vijver zitten. Terwijl ik stukjes brood in het water gooi, tuimelen de koi-karpers over elkaar heen en hoor ik weer dat spetterend geluid.
Mijn telefoon piept, het loopprogramma vraagt wat ik ga doen, stoppen of …?
Ik zucht diep en gooi het gevoel van melancholie, dat als een deken over me heen lag, van me af.
Ik glimlach en zachtjes mompel ik: “Dankjewel, dit had ik net nodig, jullie zijn net dat steuntje in de rug voor mij om vroeg het bed uit te komen. Tot morgen!” Ik loop door, met een hoofd vol kikkers en karpers en herinneringen.
Thuis aangekomen inspecteer ik de koelkast, de foute (lekkere) koolhydraatrijke etenswaren moeten eruit. Alleen, eten weggooien kan ik niet. Daarom sta ik voor een dilemma, want wat doe ik nu met dat overheerlijke kleine toffee-tompoesje… Ach, die ene moet nog kunnen, toch?! Met zelfdiscipline start ik morgen! En jullie?
