Zie mij daar staan
Onverwacht mocht ik onlangs even assisteren bij een GGD Prikbus. Stond ik daar in een geel hesje, met het welbekende GGD-logo. Hoe dat zo kwam?
In de krant zag ik dat de GGD Prikbus op maandag 27 september, tussen 14 tot 20 uur, Beuningen aan zou doen. Op het Kerkplein, niet ver van waar ik woon. Ik besloot daar een kijkje te gaan nemen. Niet voor het halen van een vaccinatie, want daarvan heb ik er al twee via mijn huisarts ontvangen. Nee, vanwege mijn werk. Voor de GGD c.q. BuZa c.q. VWS.
Nadat mijn dienst erop zat, vertrok ik richting plein en zag al snel de grote witte bus met er voor en naast enkele partytenten. Die laatste geven de burgers beschutting bij een regenbui gedurende het wachten vooraf én bij het kwartiertje controle na de vaccinatie. Wat in het oog sprong was de lange rij wachtenden, de bereidwilligheid was groot!
Een dame, gestoken in zo’n gele GGD-hesje, hield een oogje in het zeil. Ik liep op haar af en knoopte met haar een gesprek aan wat begon met de woorden ‘Hoi, ik ben Anneliese. Het is druk hè?’
Ze knikte. ‘Tanja, Ja, al de hele dag!’
Ik hoorde de verbazing doorklinken in die paar woorden. ‘Oh? Is dat anders niet zo?’
‘Nee, waar we gisteren waren, kwamen maar 40 mensen opdagen. En hier, ik denk dat we de 150 al voorbij zijn.’
Haar ogen schoten van links naar rechts. ‘Moet je zien, de mensen zijn hier zo rustig en beleefd, mooi om dit ook eens zo mee te maken.’
Dat deed mij, zij het als nieuwkomer in Beuningen, goed!
Ik informeerde naar haar taken op zo’n dag en legde en passant uit waarom ik daar zo geïnteresseerd in ben.
‘Nou, ik ben dus van de tenten. Zodra de bus er is, zet ik die op. Met z’n allen, de chauffeur van de bus - de twee verpleegkundigen - de arts en ik, hebben we dan ongeveer één uur de tijd om ons ding te doen. Vandaag liep het alleen wat anders. Toen wij aankwamen stonden er al zeker 20 mensen op ons te wachten. Zij wilden informatie, over de vaccins, de vaccinatie zelf en de QR-codes. Nu ben ik zelf niet van de GGD en kan en mag ik daarom geen medisch advies geven, maar degenen die dat wel mochten, waren druk met de voorbereidingen ín de Prikbus om op tijd te openen. Dus moesten ze het voornamelijk doen met mij, maar ja, ik kon niet overal een antwoord op geven, helaas. Daarnaast houd ik toezicht op of het hier buiten allemaal goed verloopt, maar ja, dat gaat hier zoals je ziet van een leien dakje.’
Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik naar de inhoud van die vragen, maar voordat ze kon antwoorden kwam een mevrouw op ons af.
‘Ik ga het toch doen’, klonk het zenuwachtig uit haar mond.
‘Goed van je!’ Tanja knikte haar bemoedigend toe.
Ze was blijkbaar één van de personen die vooraf bij de arts had aangeklopt…
Samen met Tanja nam ik daarna de vragen door. Vooral die over de CoronaCheckApp. Als ‘bijna-specialist’ kon ik haar daarover veel nuttige info geven.
Terwijl Tanja ijverig notities maakte, zag ik een meneer onze kant opkomen.
‘Mag ik wat vragen? Ik wil dit weekend uit enne… welk vaccin moet ik dan nemen?’
Tanja haalde haar schouders op. ‘Ik draag wel dit hesje, maar ik ben niet echt van de GGD, dus dat weet ik niet.’
Ik haakte daar gelijk op in dat ik daar wel wat meer over kon vertellen. Na de uitleg over wanneer je bij vaccinatie Janssen of Pfizer een geldige QR-code hebt, sloot meneer achter in de rij aan.
We keken elkaar lachend aan, zo van ‘we zijn best een goed team hè?’
De chauffeur van de bus sloot bij ons aan en vroeg aan Tanja of ze al gegeten had.
‘Ik kan niet weg joh, het blijft maar druk.’
‘Je moet toch eten? Zal ik even de honneurs waarnemen?’ reageerde ik brutaal.
Na goedkeurende knikjes over en weer trok ik een tel later Tanja’s gele hesje aan. Ondanks dat die mij vele maten te groot was, zat ie voor mijn gevoel als gegoten!
Een half voor sluitingstijd droeg ik het hesje weer over aan Tanja en stapte ik op. Bij het zien van de toen nog vele wachtenden was het wel duidelijk dat de Prikbus snel Beuningen weer aan moet doen.
Misschien dat ik dan ook weer een kijkje kom nemen.
