Het koppie ziet er goed uit
Net als vele anderen greep ik net voor de Kerstdagen mis bij de kapper.
De afspraak had ik uitgesteld omdat er nog een Kerstfair in de buitenlucht gepland stond. Een kortgeknipt koppie leek me erg kil. Daarna gooide de lockdown, zo net voor Kerst, roet in het eten. Geen Kerstfair én geen kapper, ook het samenzijn met de family werd in overleg verzet.
Om de (zogenaamde) feestdagen goed door te komen meldde ik me op mijn werk aan voor extra diensten. Verder verliep het leven in hetzelfde ritme waarin ik al maanden zit: werken, wandelen, gezond (én lekker) eten, tv kijken en slapen. Het schrijven ontbreekt in dat lijstje, het staat omdat het mij nu even niet lukt helaas op een laag pitje.
Na mijn verhuizing van Siebengewald naar Beuningen, lees van 1 hectare naar 400 are, ben ik minder gaan bewegen. Naast het niet meer rondsjouwen op die vele meters zat ik veel achter de computer om in 2019 mijn boek ‘Marjanneke, stoer wijf’ te voltooien. Kort na de boekpresentatie stortte de wereld zich in een pandemie: Corona. Alles viel stil. Totdat iemand mij attendeerde op een baan, van huis uit, telefonisch mensen helpen. Ik was om en ging aan de slag. Wederom zittend.
Twee jaar later merkte ik dat ik het ’s avonds wel erg fijn vond om na het avondeten een knoopje los te maken. Of, zoals Theo het zou zeggen, ‘de broek op de vreethaak zetten’. Mijn kledingmaat was ongemerkt opgeschoven van 40 naar 42 naar 44… Tussendoor had ik al wel wat pogingen gedaan om dit te minderen, met wandelen en rauwkost. De discipline om dat vol te houden was vaak zoek. Want tja, waarvoor en voor wie? De coronaleefregels waren daar ook debet aan.
Totdat Project Gezond op mijn pad kwam en ik merkte dat ik na het volgen van de uitgeschreven (héérlijke) dagmenu’s begon af te vallen. Een goede stimulans om ook het wandelen weer op te pakken.
Wat wel bleef, was de (corona)stilte. Nu na twee jaar moet ik daar toch gewend aan zijn, echter niets is minder waar. Het lijkt wel of de rouwperiode die mij overviel tijdens die eerste lockdown in alle heftigheid is teruggekeerd. De emoties zitten hoog. In huilen uitbarsten als iemand vraagt hoe het met je gaat, is niet oké. Wanneer ik dit met vriendinnen deel, hoor ik dezelfde (rouw)reacties. Bij de één was de trigger het vertellen van haar levensverhaal over haar man in het programma ‘Ik mis je’, bij de ander het herdenken van haar mans sterfdag die dit keer, ondanks zoveel jaar geleden, veel heftiger wordt beleefd. Voor mij was er die flashback, net voor Kerst, toen mijn overbuurvrouw thuiskwam om te sterven. Ik zag mij samen met Theo weer zitten/liggen in die ambulance, vanuit het Maasziekenhuis op weg naar huis, wetende dat zijn einde in zicht was. Dat was mijn breekmoment.
Tussen de bedrijven door bel ik met familie en vrienden, om te horen hoe het met hen gaat. ‘Stil en saai’ hoor ik dan. Dat kan ik als ik naar buiten kijk aanvullen met ‘Somber en grijs’. Ach, rouw of niet, we hebben allemaal last van de corona-blues…
Naast al dat grauwe zijn er natuurlijk ook de lichtpuntjes. Gewoon door om me heen te kijken en te beseffen hoe heerlijk ik hier woon. Of zoals weer naar de kapper kunnen. Of om bij mijn wekelijkse weegmoment te zien dat er weer enkele onsjes zijn verdwenen. Dat geeft best een kick! Ik had mezelf beloofd dat als de weegschaal 5 kilo minder aangeeft ik me met iets leuks mag verwennen. Nou was het bezoek aan de kapper zoals altijd fijn, ook het bosje gerbera’s in huis halen. Maar de aankoop van een kèk kleurrijk jasje een paar dagen later, dat was pas echt dé beloning!
Een van de lichtpuntjes is ook mijn schrijfcoach die mij op allerlei lieve manieren stimuleert om met kleine stapjes het schrijven weer op te pakken.
Zoals ‘Vóór 23.59 uur zondagavond één alinea aanleveren’. Nou Jolanda, het is iets meer geworden. Níet als onderdeel van een hoofdstuk voor mijn familieroman ‘Australië’, maar wél in de vorm van een blog/levensverhaal.
Na het plaatsen van foto’s op Facebook van mijn bezoek aan de kapper, kreeg ik leuke reacties. Eén daarvan was: ‘Je bent weer opgeknapt!’.
Klopt, de buitenkant. Nu werken aan de binnenkant. Stapje voor stapje.
Een daarvan is dit, het van me afschrijven. Voor het vervolg trek ik nu mijn wandelschoenen aan, proberen of ik dat koppie een ietsiepietsie verder kan leegmaken.
En jullie? Hoe doen jullie dat? Mijn vriendinnen en ik zijn echt niet de enigen, toch?
