Het grote loslaten
De navelstreng is bijna doorgeknipt
Sinds 1 december heb ik me verstopt in een ‘cocon’
Wat vertrouwd was is niet meer
Ik mis, ik mis, ik mis, ik mis…
De vogels, de vliegtuigen, de vrachtwagens
De geur van buiten wonen
Het weidse uitzicht met de vele ganzen, konijnen en hazen
De open ruimte om het huis
De kip en duiven
Het geritsel om het huis
De tractoren
De mensen die voorbij komen, fietsend en wandelend
Het slot van de voordeur
Uitgeput
De eerste vier weken was ik moe, zowel geest én lichaam
Mijn lijf deed zeer
’s Morgens bij het opstaan verrekte ik van de rugpijn
’s Avonds voor de tv deed wederom mijn rug zeer
Ik miste mijn eigen bed, ik miste mijn eigen tv-stoel
Nu zijn er acht weken voorbij
Mijn lijf voelt beter aan
Het is rustiger in mijn hoofd
En wat denk je?
’s Morgens bij het opstaan voel ik geen rugpijn
’s Avonds zit ik ontspannen in die andere stoel voor de tv, zonder pijn
Ik heb buiten, onder de tafel op het terras, een vetbollen-torentje opgehangen
Het bezoek bestaat uit slechts 3 koolmezen, 4 mussen, 1 merel en 2 spechten
Ik mis dan ook de roodborstjes, de groene en bonte spechten, de Vlaamse gaaien, staartmezen, het ijsvogeltje, de boomklevers, de waterkipjes
Foei Anneliese!
Ik roep mezelf terug, want…
Ik heb het hier goed naar mijn zin
Het is anders, het is goed
Het glas was altijd halfvol
Dat is het nog steeds en dat blijft zo
Ik mis een heleboel met eerst, ja
Maar ik kan, wil en moet het omdraaien
Dus… Rijk!
Wat ben ik een bevoorrecht mens
Dat alles wat ik nu mis voorheen heel normaal was
Wat was ik een bofkont
21 jaar heb ik dat alles mogen proeven, voelen, ruiken, beleven
Ik heb daar mogen wonen
Wie dit niet meegemaakt heeft begrijpt me wellicht niet
Gaan jullie daar wonen?
Zo achteraf?
In Limbabwe?
Er is daar zoveel werk!
Jullie zijn altijd bezig!
Het is zo open!
De buren wonen zo ver weg!
Et cetera, et cetera, et cetera
Wat was ik een rijk mens
Samen met Theo
Niet in geld uit te drukken
Dierbare herinnering
Alles wat ik hierboven beschrijf neem ik voor altijd mee in mijn hart
(mág ik voor altijd in mijn hart meenemen)
Hoe uniek!
Ik mis het, ja, heus wel
Maar wel met een grote big smile op mijn gezicht
Morgen ga ik naar de notaris
Over een week ga ik definitief verhuizen
Dan slaap ik weer in mijn eigen bed
Kijk ik tv in mijn oude vertrouwde stoel
Ja, ook dat is rijkdom
Deze woorden
Ik zie het als een navelstreng die mij verbind aan toen
Nog één knip
Op naar nu, op naar morgen!
Liefs, Anneliese
