Theo's Rozenboompje
Ik ben blij verrast te zien hoe snel het rozenboompje zich hier aan de Beuningse klei heeft aangepast. Voorheen stond ie namelijk in zandgrond, gemengd met een vleugje leem. Dat was in Siebengewald. Pas afgelopen herfst heb ik hem verplaatst naar hier.
Dit rozenboompje is mij heel dierbaar. Ik heb het gekregen van lieve mensen uit Broekhuizen waarmee we een culinaire en muzikale klik hadden. We kenden elkaar helaas nog niet zo lang toen Theo ziek werd en kort daarna overleed. Bij zijn afscheid gaven zij mij dit rozenboompje, de naam van het ras wat zo prachtig klonk, ben ik helaas vergeten. Het was vanaf dat moment 'Theo’s rozenboompje'. Het kreeg een mooi plekje in de kruidentuin, vanwaar het tevens een weids uitzicht over de boomgaard had. Op zijn tijd kreeg ie een knipbeurt en elke winter een jasje aan tegen de vorst.
En toen ging ik verhuizen, in de winter. Eerst naar een vakantiepark en een paar maanden later naar mijn huidige huis. Op dat moment was het meenemen van het rozenboompje uit den boze. Maar ik wist dat ik het boompje in goede handen achterliet. Pas in het volgend najaar ging ie achter in de auto met me mee en kreeg het rozenboompje een mooi plekje in mijn achtertuin. In de hoop dat diens wortels hier goed zouden aarden.
Die wens is uitgekomen, want moet je nu eens zien, al die knoppen en bloemen! Met een big smile steek ik elke dag even mijn neus in een van die heerlijk geurende rozen. En dan besef ik met een diepe zucht dat ook Theo, net als ik, zich hier thuis voelt. Gelukkig …
