Oudejaarsdag 2022
Oudejaarsdag 2022
Buiten valt de regen met bakken uit de hemel, de harde wind veroorzaakt golfjes in de zojuist ontstane plassen. Binnen branden de lampjes in mijn kerstboom en geniet ik van een hete kop thee. Met de krant voor me, die vooruitblikt op het nieuwe jaar, denk ik terug aan het afgelopen jaar. Een jaar dat voorbij is gevlogen, waar ik in het begin nog tegenop zag en nu… pfff, een zucht, en weg is ie.
Jammer, want het was er één waarin best veel moois gebeurde. Op de laatste lockdown na dan, waar we het vorig jaar mee eindigden en het nieuwe jaar mee startten. Die hakte er bij mij het hardst in. Maar goed, we kregen Corona steeds meer onder de duim, de QR-codes verdwenen langzaam uit beeld, we kwamen weer tot leven. Hierdoor stopte voor mij halverwege dit jaar, na twee jaar op het Covid-19 project werkzaam te zijn geweest voor Teleperformance-GGD GHOR, mijn baan. Met hartverwarmende woorden werd ik door collega’s en supervisor uitgezwaaid. Iets wat ik nooit meer zal vergeten.
De wereld ging steeds verder open, zelfs de grenzen van Australië.
Het is nu of nooit dacht ik en trok mijn stoute schoenen aan. Met als resultaat dat ik eind mei in een vliegtuig richting Melbourne zat.
Sinds Theo’s overlijden was ik wel al een paar keer enkele daagjes weggeweest, samen met schrijfvriendinnen naar Brabant of Texel. Veilig dichtbij. Maar nu, in mijn eentje, met het vliegtuig, en meteen naar de andere kant van de wereld… het voelde raar. Tegen iedereen verkondigde ik dan ook dat ik op ‘werkvakantie’ ging, wat in feite ook klopte. Wie trouwens wil kan mijn avonturen terugvinden op Polarsteps (https://www.polarsteps.com/AnnelieseVonk/4956063-in-de-voetsporen-van-toon-en-tonny)
Na aankomst in Melbourne vertrok ik al snel richting South Gippsland, een regio in de staat Victoria. Naar de plaatsen Foster en Fish Creek. Voor research. Want daar woonden de hoofdpersonages van mijn nieuwe boek in wording. Ik trof er vele lieve mensen die mij ontzettend hielpen bij mijn zoektocht naar info, zoals Owen die zich opwierp als mijn privéchauffeur. Samen trokken we er elke dag op uit. Op bezoek bij mensen die mij veel konden vertellen over de emigratie eindjaren 50, en over de omgeving toentertijd. Met een telefoon vol interviews/foto’s en een hoofd (en hart) vol herinneringen, landde ik drie weken later weer op Schiphol. Ik liet de winter in Australië achter me en stapte de Nederlandse zomer tegemoet.
Om met de opgedane vernieuwde inzichten het schrijven weer op te pakken. Daarnaast laaide ook mijn andere passie op, het maken van lekkere soorten jam, soepen en mosterd. Ik was dan ook op vele streekmarkten te vinden. In augustus won ik zelfs met mijn ‘Italia Mostarda Mela’ de 1e prijs op de Nationale Jammarkt Neede. Waarna de herfstmarkten snel daarop volgden…
Intussen trok Teleperformance door de aangekondigde najaarsactie bij mij aan de bel en keerde ik weer terug op mijn oude stek. Nu zelfs met een vast contract, en dat op mijn ‘oude dag’ hihi.
Ongemerkt werd het weer een drukke boel: werken voor TP, markten bezoeken plus het schrijven van. Alles zoals altijd met veel enthousiasme!
In het afgelopen jaar beleefde ik samen met familie mooie gebeurtenissen. Zoals de trouwdag van mijn petekind en een 40-jarig én 50-jarig huwelijk van schoonzussen/zwagers. Uiteraard komen naast het gebruikelijke wat we vieren, ook elk jaar de belangrijke data voorbij van degene die we zo missen. Hun geboortedag, trouwdag, sterfdag… Stille dagen. Daarom genoot ik extra van mams geboortedag die ik samen met broers, zus, zwager en schoonzussen in Dordrecht vierde.
Terugblikkend op het jaar 2022 besef ik dat het een was waarin ik mijn mannetje stond. Dat ik nóg meer kan dat dat ik al dacht. Ook dat ik mijn zwakke momenten had, op de speciale data waarop het verdriet/gemis heftiger leek dan daarvoor. Dat ik die ene arm of een paar woorden meer miste dan eerder. Iets wat ik ook bij anderen hoorde, wellicht omdat we bang dat zijn dat de personen die we zo missen in de vergetelheid raken? Het leven gaat voor iedereen door (en dat is héél goed), maar al is het voor een ander ‘zo lang geleden’, voor ons is dat niet zo.
De laatste dag van het jaar, waarin ik nog een paar uur werk, luister naar de Top 2000, een paar oliebollen verslind, ik ’s avonds de jaaroverzichten op tv bekijk en het ondertussen buiten behoorlijk knalt. Om dan tegen middernacht een fles champagne te ontkurken waarna ik samen met de buurtjes proost op het nieuwe jaar.
Ik wens jullie een mooi uiteinde en een knallend begin van het nieuwe jaar. Met vrede in het hart, en hopelijk uiteindelijk ook vrede in de wereld. Dat al jullie/onze dromen mogen uitkomen.
Liefs, Anneliese
